Seyran Şiiri - İlyas Kaplan

munis bir adamın zihinsel azabı bu
en eski sevdaların üstü küllenir hani
kaç yüz pişmanlık gönül rotasına doğru
her zaman sağanak geçer ya hani
buluttan zerreye bir yolun yolcusu ya
hani şekerin suda erimesi gibi bir şey

felek ne gibi bir efsun yapmış ki
sinesini daraltan illet yanar alev alev
gümüş gibi saçları pırıl pırıl
son bir semah öncesi
gök kuşağı sanki renk değiştirir duyguları
sofist bir his ikliminde seyran edip

tek başına bir şehri fetheden bir kahraman gibi
çalmaya devam eder ısrarla cennetin kapısını
o derece aşkına sadık o derece aşkına tutkun
toprağına yüzünü sürmek tutkusu bu
göz ufkunda firdevs öteleri

madem ezelden kısmetmiş bu yük
yalçın günahların dövdüğü zamanlar
cehennem azabından azade
bahtına eser her saba yeli
latif bir gecenin derin uykusundan sonra
ebet bir sona yönelik yolculuktan önce

tenhalara yürüyüşü sessizce
korsan gemilerinin sandıklarında saklı sırrı
yüreğinde hayallerden arta kalan kara sevdalar
rüzgar yudumlayan martı kuşları gibi
en kuytu diyarlarda sevdiklerinin sesi yankılanır
deniz fenerine benzer süzülür karanlığın çöktüğü enginlere

nisyana olan yakınlığından daha yakın
hicran vakitlerinde özlemleri
bir cam parçası gibi umutları tuzla buz
ayazına tutulmuş bir şehrin kenar semtlerinde
hatıralarını yitirmiş ıssız bir istasyon
iki menzil arasında gizli bir berzah
çöllerden daha kuru bitkin bekleyişlerde

ilahi emre secde edercesine
müjdeler seyrüseferde epeyce uzaklarda
beyaz bir posta güvercini gibi uçmakta
yaydan çıkmış oktan daha hızlı
vuslat beklentilerinde munis bir ihtiyar

redfer