Seyr-i Kar Şiiri - İbrahim Samet

Karların raksını izle sana bir şey anlatıyor
karlar, binbir yığın gizle ne badire atlatıyor

Sükuta ermiş her tane boğulacak sessizlikten
karla kaplı onca hane tükendi neşesizlikten

Kuşlar nimet aramakta soğuğun en derininde
karlarla kaplı toprakta insanlar memleketinde

Işığa vurgun gölgeler betonlarda sürünmekte
şehirler belde bölgeler beyazlarla yürünmekte

Erimiş içi tanenin damla diye kalmış adı
sürgünler yemiş nazenin göklerden silinmiş tadı

Hüzünle savrulup yere yol boyu fersahlar inmiş
değil bir binlerce kere anka kanadına binmiş

Derken iki kar tanesi gökte görmüş birbirini
o an aşktan kanatlanıp terk etmişler yerlerini

Cümle sesleri hapsedip öylece susakalmışlar
benliklerini kaybetip kor ateşe susamışlar

Semalarda sema eden aşıka dönmüş halleri
kendisini feda eden meftunlaşmış ahvalleri

Vuslat nedir hasret niye düşünmeden hiç bilmeden
aşka ulaşayım diye kavuşma vakti ermeden

Kavrulan yüreklerinde birbirlerini görmüşler
kaf dağı eteklerinde kardan bir mabed örmüşler

Takatsiz kalmış kolları mabedin inşaasından
taşıyamamış kolları bu sevda şaşaasından

Dinerdi yorgunlukları tüm mevsimler kış olsaydı
biterdi kırgınlıkları adları hep yâd olsaydı