Şeyhmus Çakır Şiirleri - Şair Şeyhmus Çakır

Yüreğini kilitleme suskun yanlızlıklara
Bırak dökülsün boynuna saçların sebebsiz yere
Bak ellerimde tutuyorum hayallerini
Bir bilsen nasıl şefkatlıyım onlara
Seni sevmiyorum sadece
Sevdiğin herşeyi seviyorum

Yüzlerce yüz gördüm yokluğunda Birtek senin yüzün yoktu yanlızlığımda Dostlarla konuştuk uzun uzun Adınla başlayan sohbetlerde Seni soruyolardı Kör bir karanlığı baçaklar gibi... Öptüm resimlerini saatlar boyu Gözlerimde nehirlerle Yoktun Yoksuldum Kendi varlığıma mülteciydim Yaşı(yordum) geleceğini umarak Başka tenleri başka dokunuşları umursamadan Gidince sen üşüdü bir kaç hayat Ayrılığın o soğuk ayazında Oysa... Duracaktı yerli yerinde herşey Ne ben mektuplarını bekleyecektim Nede sen hüznünü bırakacaktın Orta yerine hayatımın Şimdi uzaksın kalbin ve ellerinde hatta gülmek ve sevmekte... Gelip katran karası gözlerinle yaş döküyorsun Herşey için geç olmamış gibi Dünyam eskisi gibi dönüyormuş gibi... Kirli bir dünyada temiz yüzler aradım herkes kendi kaderini yaşıyorken ben kalbimi sana adadım Uzaktayken, özlüyorum seni Yabındaykende gururuma yeniliyorum... Ortalık, yas evine dönüyor Az ötede biri ağıt yakıyor Yitik sevdamıza SONRA En koyusundan acılar biriktiriyorum hüznünüme katık yapmak için. Sen şimdi git Yarım kalmasın düşlerin Ben seni yine düşlerim Hüzünlü olur bu çağlarda bahar. Belki yine yağmur yağar... Gökkuşağında seni izlerim

Şimdi oralarda olmak vardı
Bir derviş misali yollara düşmek
İmzasız bir mektup gibi dolaşmak vardı Anadolu ‘yu
Tutunup bir kuşun kanadına bulutlarda yüzmek
Gece karınlığında aya ve yıldızlara konuk olmak
İnip sonra aşağı mücehverlerini boynuna takan

Hadi kutla zaferini
Sana uzak diyarların masallarını anlatamadım
Ne Mem u Zini nede xece u siyabendi biliyorsun.

Oysa
Duracaktı yerli yerinde herşey

Bilinmezlere götüröyor yüreklerimiz bizi
Solumak için biraz daha aynı havayı
Olmadık bahaneler türetiyoruz
Sonra
Derin ve koyu bir yabancılık yerleşiyor aramıza
Yolların ayırdığı yolların savurduğu zamanlarda

Bir şey yap öyle olur olmaz bir laf söyle mesela
Ya da kalk şu karanlığı çığlıklara böl
Ya bir şey yap ya da bir şey ol
Ne bileyim işte
Bir türküye ses ol
Bir şiire mısra

Ey ölü ruhlar içinde gömen toprak
O yoksa eğer beni de içine al
Daha kaç insanı eksik lisanlı bir düş kondu ya sığdıracaksın aşk
Utanç taneleri düşer yüzümden ellerine
Affet bir düş kovuğu sayarım gayri hayallerimi
Üzmüşüm üzülmüşsün

Nilay gizli sevdam,

Çıplak ruhumu titreten kadın,

Öyle uzaksın ki bana

Yazgısızım benim
Bu kente ölüm çökerdi
sen susutuğun zaman
Aramızda hüzünle sınanmış bir itaatkarlık vardı.
Sen yolunu kaybetmiş bir derviştin
Ben ise yol üstündeki herhangi bir han.

Saçlarını tarama sevdiğim gül kokusu sardı dört yanımı Herkesin uzağında o soğuk bozkırda Kendini üzüp çekip gitmişsin sessizce Nasıl bir duygu ki bu Hem hüzünlü hem sevgi dolu Kan kızılı şerbetler tadında Dağınıkken saçları güneşin Bendim avuçlarına yıldızları bırakan Gölgeler oynaşırken sokaklarda Bir mum alevi gibi titreyip durdum şehla bakışlarında Bir ülke kanarken parmak uçlarımda Bendim Filistinli çocuklar gibi intifada Aşk küskünü bir mevsim devşirdim bakışlarından Artık hiç bir terzi dikemez kalp yaralarımı Penceremde kanat çırparken serçeler Sendin kapımızın önünden geçen Bende geçti kapınızdan ey yar Güneşi sararken karanlıklar Aralık bırakılmış bir kapı gibiydi kasım Ansızın geçmiştin eşiği Yüzüne doldurdum gülüşlerimizi Utansın diye suretinden aşk Ki sen saçlarını gözlerime düşürdükce Bir ölüm bilmem kaç bin hayat oluyordu yaşamak