Şey Şiiri - İlhami Bulut

hani kalbimi doldurmaya gelecektin
nice pozlar verdim noksanlığına
ve nice ateş adımları adımladım
annemin ölüsünden kalkan toz
kıvılcımlı ok gibi güleç yüzünde
ve/ve kuraklaşan çığlıklar içinde
tutuştu yazgımın son duyusu
kalbime gizlediğim anahtarımı kaybettim

çamur ayaklara kilitlendi karınca cesetleri
mezardan uzaklaştı kuraklaşan çığlıklar
şiirden sakal tarağı olmaz dedi babam
varsın çoğalsın içimizde birbirine açılan mağaralar
hiç perva eder mi ter ve göz yaşı döken
ay ışığında sevişenler güneşi niye beklesin
karınca cesetleri şimdi bıngıldar beynimde

tek tek çıktı babamın dedikleri
bir bahar günü cılız başaklı buğday tarlasında
şahsen gördüm başında ters dönen değirmenleri
şimdi resmini görünce
dalmak istiyorum içine
palamarlar bile zapt edemez beni

mavi korularda mavi gözlü bir kız sevdim
bir de bir kız çıktı başıma bu kadar işin içinde
görünce yağmura tutulmuş gibi kaçardım
elleri ve gözleri vardı hayalleri de vardı her halde
yıldızlı gökler sanki tetik çekerdi bize
aşk kendi adını yazdı adımın üstüne
ayaklanmıştı aşk bir kere tek başına
bakır dudaklarda atardı nabzımız
çıkamadık işte hüznün terli koynundan
bir varmış iki yokmuş
kitaplara birikti mavi korular
belki şimdi meleklerden daha da bahtiyar

yağmura tutulmuş gibi kaçardım
para bastıracak kadar param olsa ne
şimdi gökyüzüne baktıkça yağmur
boşa baktıkça mavi aşk gelir aklıma

şair midir yoksa aşk mı acep şiirin kını
denizlere doğru akıyor kımıldayan soluğum
yorulduğum yokuşun önündeyim
iki ucu yok bu aşkın
elinde kalır zernişanlı bir kılıç olsan da

aç kuşlarla dolu boş bir ambarım
gönülden gönle gidip geliyor yaslı selamlar
biliyorum sonunda rahmet boşalacak
huyunu bildim bu hayatın

görsen hele
ne türküler astım söğüt dalına
gelip gidip sallasın
rüzgarların işi ne

gidemediklerimiz var bizim göremediklerimiz de
dünyayı kapadım üstüne
ne sen sen oldun ne de ben kendim
sırlarını çözecek değiliz ya bu kadim alemin
gelsen
şey diyecektim şey....