Biliyorum hala kıştayım ve hayat hala devam ediyor etmeli
gökyüzü hüzünlenmeli
bulutlar ağlamalı
yapraklar sarmalı ve dökülmeli
hercai bir mum ışığında ağlanmalı
yolda giderken arabadaki bebek gülücükler atıp zamanı geldiğinde büyümeli
Yüreğimin yanında ilk pır pır ettiiği insandın sen…
Bütün çocuklar “anne anne” diye ağlarlar ya ben “baba baba“ diye ağlarmışım minicik bir kız iken.
İçinde senli ayrılıklar olduğunda acıtırdı minicik yüreğimi bu vuslatlar …
İlk aşkım, ilk güvendiğim, ilk inandığım, güvenle kucağına sığındığım ilk adam…
Küçükken elin büyük gelirdi elime parmağını uzatırdın kocaman bir gülümsemeyle bana.
Sonra bacaklarına gelip sarıldığımda anlardın o sıcacık kucağa gelmek istediğimi küçücük ayaklarımın yorulduğunu..
yaşam
bazen sonsuzluk içeren bir duyguyu yaşamak gibi
yaşam
hiç bitmeyecek olan rüyadan uyanmak gibi
yaşam
mevsim geçişlerindeki ahenk kadar mükemmel
Kadın, kapının çarpmasını duydu bomboş olan evde yankılandı çarpan ses…Gölgesiyle ve anılarıyla baş başaydı bu gece duvarlar eşlik ediyordu sessizce yanlızlığına.
Kadın, alabildiğine derin bir nefes aldı. Bomboş olan evde kalan son kokuları ziyadesiyle özleyeceğini bildiğinden ziyan etmeğe gönlü razı olmuyordu bir zerresini bile..
Koridorlarda boş boş durdu bir süre ömrünün belli bir kısımında huzurla dolaştığı,mutluluğu paylaştığı, aceleyle çıkıp gittiği,sevgiyle aşkla geçtiği o koridordan son bir defa ve ağır duygu yoğunluğuyla geçiyordu..
Tek tek bir zamanlar içinde kahkahaların, mutluluk gözyaşlarının, umutvai sözlerin,müjdelerin,aşk fısıltılarının, belkide gereksiz belkide gerekli olan tüm tartışmaların olduğu, davetler verilip evlilik yıldönümleri yapıldığı, huzurun olduğu, sıcaklığın aktığı tüm odalar büsbütün bir suskunluğa bürünmüş emrivaki bir tavırla kapıların kapatılmasını ve son kalan ve herdaim kalacak olan anıların uçup gitmemesini istiyorlardı.
Kadın, bir zamanlar mutlu girip mutlu çıktığı yorgunluğunu,aşkını,tutkusunu,umudunu,kısacası eşiyle paylaştığı herşeyi paylaştığı bu evden nasıl çıkması gerektiğini kestiremiyor kestirse bile adım atmaya takat bulamıyordu her daim güçlü olduğuna inandığı yüreğinde.Adım attığı anın hayatına tüm kaosları yükleyip onu oracıkta yok edeceğinden korkuyordu…
Bir telefon sesi yankılandı boş olan evde duvarlara çarpa çarpa.İrkildi kadın bu sesle …
Hiç kelimeler boğazınıza düğümlenip gözyaşlarınız yanaklarınızdan süzüldü mü?
ya da bir yerden çıkarken ordan koşarak kaçmak istediniz mi?
ya da bir eli tam tutmuşken kalbiniz ağrıdı mı?
ya da belirsiz çıktığınız tüm yollar ona çıktı mı?
Çaldığınız tüm kapılar yüzünüze kapandı mı?
ya da yağmur yağarken şemsiye açmaktansa ıslanmayı göze aldınız mı?
Bazen sadece o rahatsız olmasın diye bacağının uyuşmuş olmasına rağmen kıpırdamamaya çalışmaktır…
Bazen onun kalkıp başka bir yere başını dayama korkusunu iliklerine kadar hissetmektir..
Bazen sırf o sevdiği ve istediği için oturup gıkını çıkarmadan futbol maçı izlemektir…
Bazen onunla o farkına olmadan bir şeyler paylaşmaktır…
Bazen elini onun kalbinin üzerine hissettiğinde kalp ritimlerini en güzel senfoni gibi dinlemektir, onun kalbinin üzerinde elinin olduğuna hayret duyarak hayal mi gerçek mi anlayamamaktır..
Bazen sırf onun için bir şeyler yapmaktır beğeneceğini en içten umarak..
Soğuk insanlığın kapkara zindanındayım bir hayli zamandır.
Bir kelam edemiyorum bu izbe yerde
Yüreğimin yüreksizliği boğuyor içimdeki yürek mesaisi olan işçilerimi
Kendimi çoğu zaman kapitalist hissediyorum,
Bazen bazen de sıkı bir sosyalist.
Tuhaflaşıyorum arada bir manasız sözcükler sarıp sarmalıyor benliğimi
o gün bitmese ve her daim o günü tekrar tekrar yaşasak
aynı yolları yürüsek aynı şeyleri konuşsak
aynı tartışmayı yapıp aynı şeye gülsek
aynı abiye gidip aynı hikayeleri dinleyip yine şaşırsak
abinin dediklerine şaşırıp birbirimize bakıp gülümsesek
sonra yolun ortasında durup hadi söyle ne yiyoruz desen
bir neden mi olmalı illa konuşmak için
yada susmak için
bir nedeni mi olmalı buğulu camlar ardından İstanbulu anmak için
yada izlemek için
sonbahar mı gelmeli yaprakların solması için
yada birer birer düşmesi için
fısıltıları vardır
bazen bilindik
bazense umulmadık
fakat hep kullaklarımızda çınlar
ve alır bizi taa uzaklara uzak diyarlara bi yerlere götürür
sonra orda bırakır almaz dönerken
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!