Sevmeyi ne kadar biliyoruz.

Sevgi: İnsanı bir şeye veya bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten duygu.
Sözlük anlamını yukarıda verdiğim sevgi,kelime olarak lügatımıza yazının icadı ile girmiş olmasına rağmen,konuşma diline asırlar önce,yaşamımıza ise duygu olarak insanlığın atası sayılan Adem babamız (a.s.) ve Havva anamız ile birlikte girmiştir.
Sevgi sadece aşık olduğumuz bir bayana veya sevimli bir çocuğa mı gösterilmeli?
Erkeklerin veya yaşlıların sevgiye ihtiyacı yok mudur?
Sevgi:Evren’in her noktasında yaşayan her bir canlı için ekmek,su ve hava gibi ihtiyaçtır.Her canlı dediğimiz zaman işin içerisine hayvanlar,bitkiler,sebzeler ve meyvelerde giriyor.Bu gözle bakınca sevgi yaşadığımız dünyamızı topyekün kapsıyor,Öyleyse bizler bu sevgi ummanının neresindeyiz?
Son zamanlarda gerek belgesellerde,gerekse çevremde gözlemlediğim bazı örnekleri paylaşmak istiyorum.
Mesela; tüylerinin renkleri mükemmel güzellikteki Japon Turnası vb.gibi doğadaki bazı kuş türleri dişisinin ilgisini çekebilmek için tüylerini kabartıp,kuyruğuna şekil vererek çeşitli dans figürleri yapmakta ve farklı sesler çıkarmaktadır.
Evlerimizin vazgeçilmez sevimli mahlukları kedilerimiz.Ne zaman isimlerini seslenip çağırsak yanımıza gelerek ayağımıza,bacağımıza ve elimize sürtünürler.Kucağımıza çıkıp yatarlar,zaman zaman miyavlayarak sanki bizimle konuşurlar.
Köpek dostu olmayan çevremizde pek yok gibidir.Her çağırışımızda koşarak yanımıza gelirler.Daha yolda iken kuyruk sallar,türlü gösteriler sunarak bize sevgilerini gösterirler.
İstanbul’da Eminönü’ne gidenlerimiz veya evinin penceresinden komşusunun çatısına bakanlar görmüşlerdir.Güvercinler; Guk guk sesleri ile tüylerini kabartır,dişisinin etrafında fır dönerler.
Geçenlerde bir marketin manav bölümüne tesadüfen gözüm takıldı.Marul almak için gelen bayanlar ve baylar bir marul almak için en azından 8-10 tane marulu kontrol edip en son bir tanesini poşete koyuyorlardı.Bir marul almak için bunca titiz davranan bu insanlar,hayat arkadaşını seçerken kim bilir ne kadar dikkatli davranmışlardır.Bu düşünceden yola çıkarak,bu dikkate rağmen sevgiler neden çabuk tükeniyor?
Son zamanlarda sevginin ruhunu boşaltıp kimi zaman iki,kimi zaman üç kelimeye hapsettik.Nedir o kelimeler? ’’SENİ ÇOK SEVİYORUM(SÇS) ’’ya da ‘’SENİ SEVİYORUM(SS) ’’.Koskoca Evren’i saran sevgiyi işte içi boşaltılmış bu iki bilemedin üç kelimeye hapsettik.Bu yüzden de inandırıcılığı kalmadı.Söyleyen ağız alışkanlığı ile söylüyor,dinleyen etkilenmeden dinleyip geçiyor.oysa ki,az önce hayvanlar aleminden verdiğim örneklerde dikkat edilirse eylemler göze çarpıyor.kuşların kabarması,dans etmesi,ses çıkarması,kedilerin sürtünmesi,köpeklerin kuyruk sallaması.
Ya biz insanlar sevgide bir eyleme ne kadar yer veriyoruz.Sevdiklerimizle yeterince el teması,vücut teması sağlıyormuyuz? Sevileni elde etmek için yeterince emek sarfediyormuyuz?
Örneğin; Annemizin elini tutup beş dakika oturuyormuyuz? Babamızın beline sarılıp birlikte yürüyormuyuz? En yakın eşimizle elele sokaklarda geziyormuyuz? Eşimizin başına,omzuna masaj yapıyormuyuz,Televizyon seyrederken başımızı eşimizin omzuna veya göğsüne koyabiliyormuyuz? Örnekleri çoğaltmak tabiî ki mümkün.Sevdiklerimizi yaptığımız mutluluk veren şok’larla şaşırtabiliyormuyuz?
Hepimizin evlerimizde hayvan besleme imkanı olmayabilir,hayvanları hayatımızda yok mu saymalıyız? Hayvan barınaklarına maddi ve manevi destek sağlayarak hayvanlara olan sevgimizi gösterebiliriz.
Ağaç ve çiçek ekip,dikmesek bile kesmeden ve koparmadan koruyarak sevgimizi göstermezmiyiz.
Kim bilir bizler beklide çok değerli varlıklara fazla emek harcamadan sahip oluyoruz.Dolayısı ile elimizde olanın,olmayandan daha değerli olduğunun farkına varamıyoruz.Taa ki o değerli varlık,o sevilen elimizden kayıp gidene kadar.
Sevgi; kimilerimize göre Kafdağı’nın arkasında yedi ejderhanın korumasında ve elde edilmesi çok zordur,almasıda vermeside imkansız olan bir duygudur.Kimilerimiz ise sevginin kaynağını bulmuştur.O insandır.O insanın kalbidir.O kişiler verir,verir,verir karşılık beklemeden verirler.Halil İbrahim sofrası gibi kalbinden fışkıran bu sevgi pınarını kişi,gözleri ile,dili ile,tebessümü ile ve eli ile sevdiklerine akıtır,akıtır akıtır da o pınar hiç kurumaz,kurumadığı gibi kendisine de farklı yönlerden sevgi yağmurları yağmaya başlar.
Seven insan sevdiklerine,doğaya ve hayvanlara kıyamaz.İnsana kıyamaz.Bütün canilikler sevgiden nasibini almayanların eseridir.
Sevgi; Allah’ın kullarına bahşettiği en müstesna duygulardan bir tanesidir.onu ne çarçur ederek,ne de pintilik ederek değerinden saptırmamalıyız.
‘’Sevelim,sevilelim bu dünya kimseye kalmaz ve Zehr il pişen aşı,yemeğe kim gelir’’diyen ünlü Ozan’ımız Yunus Emre’nin sevgiye atfen söylediği sözlerle yazımı noktalamak istiyorum.
Saygılarımla.

İshak ÖZLÜ