Sevmenin Kırk Yolu Şiiri - Elif Tepe

İnsan kaybettiği yerde
Dünya yıkıldı sanıyormuş,
Seni sevince anladım.
Fakat bazı mucizeler
Sadece masallarda değil,
İki yüreğin yansımasına da yazılıyormuş.
Dünya, yıkıldığı yerden tekrar kuruluyor
Her şey bitti, dediği yerde
Ayağa kalkıyormuş insan.
Ben seninle sadece sevmeyi değil,
Umudunu kestiğin şeyin
Sana nasıl hediye edildiğini de öğrendim.
Bir yıldız kaydı gökten,
Sitare düştü gecemize,
Sen o gece beni sevdin.
Sabah güneş doğarmış,
Öğrendim!
İnsanlar hep ağlamazmış,
Öğrendim!
Dünyada mutlu çocuklar da varmış,
Çiçekler rengarenkmiş,
Güller bildiğimden daha anlamlı,
Yağmur ıslatırmış insanı, üşütürmüş de.
Karanlık sokaklar korkuluymuş,
Şehrin her sokağında sen yokmuşsun, Öğrendim!
Sokak sokak gezerdim seni bulmak için,
Sen beni sevince yerini öğrendim.
Gözlerine bakamazdım,
Gözlerin koyu kahveymiş,
Kirpiklerin uzun,
Ellerin büyükmüş yüreğin gibi,
Ne güzel gülermişsin,
Öğrendim.
Dudaklarından dökülen isim, benim ismim olunca,
İnsan, adını daha bi'anlamlı duyarmış.
Beklediği demedikten sonra aynalar büyülü, çirkinmiş.
Sen bana güzelsin, diyince
Ben güzel olduğumu
Öğrendim.
İnsan sadece ölmek için doğmazmış,
Seninle yaşamanın sebeplerini öğrendim.
Ben öğrendim ki:
Cehennem bile olsa hayat,
Seni seven, bi’ çare ne demek öğretirmiş. Kapıda kalmış, kaybolmuş küçük bir kızın
Eve varmak için ağladığı yerde,
Adresi birden hatırlamasının adıymış
Seni Sevmek .
Yuva neymiş, ev ne, aile neymiş
SENİNLE ÖĞRENDİM.