Gelincik aklım...
Sırtı ışık görmüş yönlere mapuslanarak
Esti yağdı kararmış bulutların
Yağmurlaşan yerlerinden kopuşu gibi
Gelme buralar daha kar dediyse de
Duymadı bile
Uğru sıra palazımış bir güvercini külfiyeti yüklü seyrim
Uçtum gittim
Vebalim kendi boynumadır beni tümden çıldıran
Büyülü rengin
Kanatları kırık düşlerine ürkek kuş sesleriyle
Saçıp savruldu sofrası hiç yerden kalkmayan
Olmaz bir hayal beni
Dize dayanan dağları doruklanmış şu yorgunum
Bahçelere konmuş ilkince bahara eş olup
Yazıktır ele geçmez güzelliğini,
Yazığa soldurmak
Yazıktır dedim
Döşüme sıkı sıkıya bastım
Tütün duman tezmiş toprağı
Uyandın işte gene heftikli düşüme bre sefil
Kalbimde oynaşıyor gene beni çıldıran sen
Doğmuş büyümüşüm kime ne diyem.?
Seni gelincik aklım seni
Gör işte sabah akşam arası
Öğünündeyim
Seyfi Karaca...........Temmuz / 10
Seyfi KaracaKayıt Tarihi : 6.7.2010 12:57:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Seyfi Karaca](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/07/06/sevmekse-vebali-kendi-boynuma.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!