Sevmekle Ayakta Şiiri - Kağan İşçen

güneş yorulurken sırtımda
her soluğumda
eskitir gibiyim zamanı
yalnızlıkla karıncalanır kalbim
ve sonuçsuz bir merakın sonudur ölüm
önyargısızca sevmenin ardındaki acı gibi
bütün bunları
seni eskisi kadar sevmediğim için düşündüm...

yüzüme kapanan bir kapıydı hayat
bu yüzden hep dışarda yaşadım
sen benim hayalimdeki evin
ışığı en aydınlık odasının
penceresine en uzak gölgeydin
sana gülmeyi öğrenmeye geleceğim...

eski sessizlikleri özlerim bazen
bakımsız sokaklara yoldaştır adımlarım
yatağımdan eksik olmaz yağmurun en temiz hali
soğuk rüzgarlarda olmadık düşler peşinde çocukça
kirli giysiler içinde yalansızlık düşkünüyüm
sevmekle ayaktayım...