Sevmek Zor İş Azizim

Gitmemeliydin azizim.
Ben git desem de gitmemeliydin.
Görmesem de görmeli, sevmesem de sevmeliydin.
Önce ıstırabım olmalıydın, aşkım olman için;
Çekmeliydin sancıyı, yakmalıydın çırayı…
Unuttun mu azizim aşk neydi?
Hayalini bile hayal etmeye şükredebilmekti.
Aşk dokunmak değildi ki azizim / Yüreğe okunmaktı.
Hoyrat esen rüzgârlarda âminleri,
Hayata beraber dokunmaktı.
Herkesin bir dünyası var kapılarını sıkı sıkıya kapadığı...
Açtığında ağladığı...
Ben sana açtım.
Ben sana kandım azizim.
Ben sana yandım.
İçtiğin çayın tadını paylaşamadığın dostların,
Renginde hissedemediğin sevdaların,
Kokusunda buram buram muhabbetin olduğu aşkların
Olmadıysa…
Boşa yaşamışsın be azizim.
Sevgi neyinize sizin?
Söylesene yürek ne ki sizin için?
Evet, anladım azizim.
Sen aşkı bilmiyorsun.
Tespihin yüreğinden düşeli aşkın düş olmuş.
Bu yüzden soluklaşmış renksizleşmişsin azizim.
Biraz damla damla gökkuşağı katsak ruhuna,
Sen ağlasan ben güneş gibi açsam dualarında…
Sizler gibi insanlar için sevmek?
Zor iş be azizim.
Bak hayat ne güzel; sevmeye ne gerek?
İşin yok gibi,

Gece yarısı uykunu bölüp hayallerde düşünmek…
Hadi ya! Nedir ki sevmek?
Bir somun ekmeğimiz var ona şükür gerek.
Bölünmüş ruhunun parçalarını toplayamazsın,
Acır sınırsızca…
Aklın dağılır uçar bir bahar kokusuna.
Oradan yitirdiğin aklın konar bir kuşa.
Bir bakarsın kuş pır pır eder yüreğinin çırpınışlarında
Ah be azizim, zor iş sevmek!
Her daim gönlünde gözlerini görmek,
Üstüne bir de burnunun sızısı gibi özlemek,
Sicim sicim gözyaşlarıyla gözlerinden dökülmek...
Kaldırımlardan, sokaklardan,
Yüreğinde taşıdığınla yürümek…
Okuduğun kitaplarda bile ismini görmek
Hatta bazen sevgi, içinden taşan
o hayalle konuşmak demek.
Yok be azizim hiç sana göre değilmiş sevmek
Zor iş be azizim zor iş... Sevmek!
Sahi! Ne dedin?
Sevmek, hayat mı demek?
O zaman kendini sevdirip de gidenler utansın desek.
Bu şiire bir de üslubunca bir şerh düşsek.