Sevmek yanmaktır Şiiri - Yeşim Kara

Bir düş gördüm düşümde,
İkimizden arta kalan bir baharı anlatıyordu..
Geçip giden sen'li günlerin meltemi esiyordu başımda...
Sensizliğin tahtında,
Yalnızlığın imparatorluğunu yaşamanın başarısı vardı ellerimde..
Haçlılar, ne denli başarılı ise Haçlı seferlerinde,
Ben de onlar gibiydim işte!

Kırık bir kalemin, serkeş sözleri şiir çabasında...
Fukara bir hayalin bitmişliğinden arta kalan bunlar..
Hasret sayan kelamın,
Sitem dolu yanışında sıra!

Bir şairin dediği gibi;
Sevmek, yanmaktır ey sevgili,
Yanıp kül olmaktır!
Ateşin ortasına hesapsız girmektir İbrahim misali...
Ki onun gönlünün yangını idi ateşi gülistana çeviren..
Ki yanmak kurtarır insanı hamlıktan, çiğlikten..

Hem ne diyordu şair;
'Yanmışın halinden ne bilsin ham,
Sükut gerektir bize gayrı vesselam...'
Gözlerinden ayrı geçen her an yanmaktayım, bilesin!

Ne demeli bu yangına, sen söyle...
Hangi söz dindirmeli bu hasreti?
Sevda yeline sarılıp sabahı gece edesi var yüreğin.
Tabiata sığdıramadığım sen,
Paslı baharları da beraberinde getirdin yüreğime...
Bu sevda artık biraz nadan, biraz esrik!
Bu kelam artık biraz serkeş, biraz sitem..