Sevmek Ve Vefa Şiiri - Muhammet Nacaroğlu

Hayat sevince güzel dedi gönlüm
doğduğum günden beri
ben sevdikçe dostum çok olur
en güzel aşklar beni bulur
her çocuğun yanağına konacak öpüçüğüm

İyilik insan olmanın duygusudur dedi kalbim
yüzdeki tebessüm bir huzurdu
eza ve cefa uzak olur
güneş hiç batmaz yerinde durur
her uzatılan ele uzanacaktı elim

Mutluluk uğruna hiç asılmadı yüzüm
karşılıksız verdim içten gelen vefayı
güneş yüzünü aydınlıkta bulur
napzım sevgiyle atıp durur
her simaya muhabbetle baktı gözüm

sonra................

Hayatı sevdikçe korkularım arttı...
Her uzattığım ele eller vurdu...
Nankör insanoğlu yüreğime kazık çaktı...
Karanlık sokaklar çakallar yurdu...

Güneş derimi dağladı...
Kış iliklerimi dondurdu...
Soluduğum hava nefesimi tıkadı...
Bakışlar duygusuzluktan gelen bir soğukluktu...

Bu mu dedim yaa hayat.... hayatı sevmek nedir bee..
Bir mahalle çoçuğu samimiyetiyle...

bir dönemeç
iki yol açtı damarlarımdaki en ince hücrede

ya bir seri katil olacaktım
küfredecektim herşeye ve sahte hayatlara
kalbimin kırıklığıyla haykıracaktım
kelle koltukta çıkacaktım dağlara
yada serin bir ikramın vefasına kanacaktım

VEFA...bir semt değil benliğimin yanan ateşi
ölen hayat sevgisinin mezar toprağını
yeşerten bir bağlılık
dost kelimesine ihanet etmeyen bir sadık
yaktı yaktı güneş etti beni

çıkamadım dağlara kin kusamadım canlara.........................

diz çöktüm
içimdeki kızgınlığı durduran güce

teslim oldum
hüngür hüngür ağladım

HER AĞLADIĞIMDA ANLADIM
Anlatamadım

AĞLADIM........................................
Anladım

M.N.