Sevmek Neymiş Birgün Anlarsın

Geceler bir türlü sabah olmak bilmez,
Kapanır yastığına çaresizliğine yanarsın.
Sevginin yerini hüzün almıştır artık,
Gözyaşı dökülür gözlerinden dinmek bilmez,
Dakikalar geçer ömründen yüzyıllar gibi,
İşte o an maziye dalarsın derinden.
Büyür gitgide incinmişliğin, mutsuzluğun,
Onun unutamadığın gözlerini,
Halay eder bir an mutluluk rüzgarına kapılırsın,
Hayatın karanlığını aydınlatırcasına siyah gözleri,
Sevmek neymiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın hayal kurmayı, ümit etmeyi,
Gerçeklerden uzaklaşıp, rüyalara dalmayı,
Göğe çıkıp onu yukarıdan izlemeyi dilersin,
Aşkın beyazlığı gibi sarmış bulutlar her yanı,
Çevrelemişler seni, ona dokunamıyorsun,
Hançer inmiştir yüreğine artık,
Ruhsuz bedenin yaşaması gibi bir şey.
Lanet edersin, bu dünyaya neden geldiğine,
Ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin,
Bir zaman geçmiş zamanın hayaline dalarsın,
Titreyen ellerinle açarsın sana verdiğim şiiri,
Dünyayı ağlatacak, sana yazılan kelimeleri okumaya başlarsın,
Yüzünde masum bir tebessümle beni hatırladığında,
Gerçekleri söyleyemezsin, sevdiğini, aşık olduğunu,
Çünkü o zaman bir çiçek büyümüştür kabrimde,
Sevmek neymiş bir gün değil de, işte o an anlarsın...