Sevmek neydi,
bir tene dokunmak mıydı yalnızca,
yoksa ruhuna dokunup
sessizce onda kaybolmak mı?
Sevmek,
adını anmadan dua etmekti belki,
sen bilmeden seni yaşamak
ve her nefeste biraz daha eksilmekti senden yana…
Gözlerin vardı,
baktıkça yanına varamadığım.
Hayalin vardı,
sarılmaya cesaret edemediğim.
Ve bir şiir gibi,
yarım kaldın içimde sen.
Sevmek,
"canım" derken
gerçekten canının yanmasıydı,
bir tebessümün için
bin acıya razı olmaktı.
Tarifi olmayan bir yara gibi,
hem içimde, hem ellerimdeydin.
Sana yazılmışken bu yürek,
kim siler adını benden?
Kim sarar senden kalan boşluğu
bu yangın yerinde?
Aklımda yoksun belki,
ama hayallerimin her satırında sensin.
Yokluğunla büyüyen bir sevda bu,
ne adı var, ne vadesi...
Sevmek...
hiç sahip olamayacağını bile bile
bir kalpte ebediyen yaşamaktı.
Ve ben seni,
olmadığın her yerde bile
var gibi sevdim.
Ey yar…
Bu gönül senden sonra
kimsenin evi olamaz artık.
Çünkü sevmek,
yalnızca senin adındı.
Kayıt Tarihi : 5.5.2025 08:47:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!