Sevmek, ne güzel kelime biz insanlara.

Hiç bütün yüz hatlarını ezbere bildiğiniz, ağzının kenarındaki gamzeyi düşündüğünüzde onun içinde gezdiğinizi hissettiğiniz, dudağının her büzülüşünde oluşan kıvrımları gördüğünüz ve onları öpmek istediğiniz ama yine de sırf dudak kalemi kullanıyor diye öpüp onu uğraştırmaya kıyamadığınız, saçlarını kendi elinizle kenara atmanıza rağmen her bir saç telini ayrı ayrı hissettiğiniz, onda gezmek istediğiniz, uğruna şiirler yazdığınız, romanlarda bahsettiğiniz, kilometrelerce yol yürümeye razı olduğunuz, kimsenin engel olmasını istemediğiniz birini sevdiniz mi? Hatta sevdiniz mi de değil: İmkansızlığa vardığını gördünüz mü? Ya da ihtimal olarak başka birisiyle olduğunu düşündüğünüzde bile gözlerinizin okyanuslar kadar dolu, kalbinize binlerce toplu iğnenin tek tek batırılması kadar acı dolu bir an yaşadınız mı? Ve bunların hepsinin sebebinin kendiniz olduğunuzu fark ettiniz mi? Geri döndürülemeyecek olduğunu ve her geriye döndürülmeye çalıştığınızda da her şeyin daha kötü olduğunu fark ettiniz mi? Gördünüz mü her şeyin hâlâ normale döndüğü gibi yaşadığını o kişinin? Sizin yaptığınız, her şeyi darmadağın ettiğiniz bu durumun acılarını bir daha yaşamamak için normalde olduğu gibi yaşamasını kabullendiniz mi hiç bir kişinin? Ve en önemlisi deli gibi aşık olmanıza rağmen hiçbir şey dememek için çırpındınız mı? Ona rağmen kendiliğinden, istemeden bir şeyler dediniz mi o kişiye? Ben bu bokların hepsini yedim, siz yemeyin.