Oysa ki,
En güzel şey sevmekti.
Peki sonu niye? Hüsranla bitti.
Biz olmuşken nasıl yabancılaştık birden.
Yaşama sebebim olan,bakmaya doyamadığım,baktıkça huzur bulduğum o gözler benim degil artık.
Senin kokundu benim nefesim,
Senin varlığınla hayat buldu şu bedenim.
Aşkın varoldugunu seninle ögrendim.
Sana dokunduğum her an zaman dursun istedim.
Elin ellerimde, gözlerin gözlerimde o sıcaklık hiç bitsin istemedim.
Ben senin yürüdüğün yolları, seni bana getiren o sokakları bile sevdim.
Adım attığın,elinin değdiği, kokunun kaldığı
Senin baktığın, herşeyi sevdim.
Gündüzüme güneş, geceme ay, karanlığıma ışıktın sen sevdiğim.
Kimseler bilmesin,görmesin diye
Göğüs kafesimin en derininde sakladım seni, yine de yetmedi.
Ellerimden kayıp gitmene engel olamadım.
Aramıza mesafeler girsede yenilmezdik daha da güçlenir, bağlanırdık.
Ama aramıza insanlar girdi ve sen hiç sevmemiş gibi,
Canımı canına feda ettiğimi bilmezmiş gibi.
İnandın bütün o yalanlara.
Şimdi bitti diye beni suçlama
Bizi bitiren senin sevgime olan sadakatsizliğin,
Ben hala ilk gün ki gibi seviyorum sevdiğim,
Hep sevdim,sevmeye de devam edeceğim.
Kayıt Tarihi : 11.12.2024 00:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Birini kendinden çok sevmenin bedeli yalnızlıktır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!