Sevmek Şiiri - Mustafa Keleş

Boş ve uçsuz bir kuyuya adım atmaktır sevmek,
Tebessümler sunmaktır kör karanlıklara...
Her kuyuya düşen kurtulamaz Yusuf bahtıyla
O derin ve daracık karanlıktan.
Ömür bir kuyunun karanlığı olup düşer avuçlarına.
Kim bilir belki de çıkarsın kuyudan
Ve sımsıcak bir yürekle uzanan ellerin iziyle
Tutunuverirsin umutların kıyısına...
Sultan olamazsın belki bertaraf edip türlü engelleri
Ama küçük bir mutluluk ile yaşarsın sevdayı.
Ferhat gibi sevimli bir can için yüreğini
Kayalıklardan parçalanırcasına atıverirsin belki.
Kim bilir Mihriban'ın kavuşmak bilmeyen
Varlığına hapsolup kalırsın belki Karakoç misali.
Kimyon'un sabrını tüm hücrelerinde hissedersin belki
Ve un ufak oluverirsin sevdan uğruna, solgun...
Bir Araz olur yüreğin sancılı düş/üşlere ya da ne bileyim...
Velhasıl sevmek,
Kendini ormana bırakıp ateşe vermektir bütün ağaçları
Ve bir damla su ummaktır
Sevilenin ummanları gizleyen kalbinden...