Sevişelim Seninle Şiiri - Özgen Öz

Gece çökmüştü, ama odada sadece mum ışığı vardı. Hafif bir rüzgar pencereden süzülüyor, perdeleri usulca oynatıyordu. O an her şey sanki yavaşlamıştı; zamanın kendisi bile nefesini tutmuş gibiydi. Sen orada duruyordun, gözlerin ışıl ışıl, bir yıldız kadar parlak. Kalbim, senin varlığını her hissettiğinde olduğu gibi, deli gibi çarpıyordu. Adım attım, sen de bana doğru geldin. Dudaklarımız ilk temasında dünya durdu. Parmaklarımız birbirine geçti, nefeslerimiz birbirine karıştı. O an anladım: sadece bedenimiz değil, ruhlarımız da birbirine dokunuyordu. Her öpücük bir kelimeydi, her dokunuş bir yemin. Sanki yılların hasreti, yılların özlemi sadece bu gecede çözülüyordu. Tenimiz birbirine karıştı; tuzlu ve sıcak, canlı bir dans gibiydi. Gözlerini kapattın, ben de seninle birlikte oldum, her nefesimiz bir ritim, her kıvrılmamız bir ayin. Bu gece sadece bir tutku gecesi değildi. Aynı zamanda özlemimizin, sevdamızın, suskun kalmış duygularımızın geceye dönüştüğü bir ayindi. Zaman durdu; sabahın ilk ışıkları gelene kadar, sadece biz vardık. Ve sonunda, kollarında huzurla uyurken, fark ettim ki… Bedenlerimiz bir, ruhlarımız bir, ama en önemlisi, kalplerimiz artık hiç ayrılmayacak şekilde birleşmişti.