Sevinç kuşları Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Süresiz şafaklar arkasında aranır,
kanımdan havalanmış sevinç kuşları,
nabzımda can veren yokluk, kaybın
görünür olması.

Yayılan bu sessizlik ilk, gözler mavi
bir vatana kaydolmuş, bataklığın
kuruduğu yerden, meçhul bir kervan
yola koyulmuş.

Zaman üreten çığlıklar, o garip sularda
ilerler, çevreyi saran yankı, yeniden doğuş.

Kendi sevincini inşa et, kimse el vermese de,
benliğini imha et, açıl gökyüzüne.