Sevil Nizamoğulları Şiirleri - Şair Sevi ...

(anlam veremediğin her şey
ayak sesidir aslında
ve çanlar senin için çalmaktadır Lâylâ)

yarım kalsa da umutların
yarım kalsa da yaşayacakların

Ben şu şeyda bülbülün şakıyan sesi olsam
Buram buram aşk kokan avuçlarına dolsam
Parmakların ucunda sevgi olup kök salsam
Sonsuza kadar kalsam bıkar mısın sevgili?

İzin verirsen bana düşlerine gireyim

Korkızıl bir renge dalınca ufuk
Yorgun düşmüş günü yutar akşamlar
Hicranı ruhuma salınca ufuk
Hüznü gözlerime katar akşamlar

Gül yüzüm semayı seyre dalıyor

-I-


(her intihar bir şiiri doğurur
ve her şiir bir intiharı boğar)

dışarıda delirmiş bir hava var
birbirine çarparak uçuşuyor anılar
/gözgözü görmüyor/
duyulmuyor çığlığı yalnızlığın
bir yağsa bembeyaz kar
bir düşse toprağa umut!

ağlıyor
yine gökyüzü
sesi duyuluyor
dökülen göz yaşlarının
pencereye çarpıyor çığlıkları
sırıl sıklam olmuş hatıraların

Güneşle birlikte, ömür solunca
Yastığın üstüne düşer anılar
Umutlar pas tutup mazi olunca
Kendi aleminde coşar anılar

Her biri bir başka akıcı suydu

Gün görmemiş düşler hep solacaksa
Yüreğimde çiçek açmasın annem
Ruhuma siyahı kâr kalacaksa
Gökyüzüne mehtap konmasın annem

Goncanın tek derdi, sevgi yarası

Bak hala sen kokuyor şu pembe menekşeler
Söyle bana meleğim ellerini kim çaldı?
Sensiz bir yanım eksik bir yanımsa hep keder
Okşanmayı bekleyen saçlarım yetim kaldı

Gecelerin boynunda salınırken narin ay,

Nigar’a

esince rüzgâr adalardan
nihavent makamında
süzülünce mehtap denizin teninde
Heybeli’de