Sus sevgilim,
Birşey söyleme.
Acımızı hafifletecek hiçbir sözümüz yok birbirimize.
Ben olduğum yerde kalmalıyım,
Sen ait olduğuna dönmelisin.
Ne bir veda beklemelisin benden,
Öylesine zor ki artık, bu şehirde yaşayabilmek.
Ayak izlerinle dolu bütün sokaklar,
Her yerde karşılaşabilme ihtimalimiz...
Yapamıyorum sevgilim!
Kokunun bütün sokaklarına yayıldığı bu şehirde,
Günah gibisin,
Utandırıyorsun...
Ve cazip geliyorsun saflığıma
Bir insanın bir insanı
Hafızasından ayıklaması bu kadar zor olamazdı.
Düşündüğün gibi değil!
Yapabildiğim en iyi şey,
Yuttuğum kelimeleri sayfalar dolusu kusmak.
Noktalama işaretleriyle süslenmiş,
Sadece ve sadece,
Bir sabah uyandığımda,
Varlığının zerresinin dahi yakınımda olmayacağını
bilmek istiyorum...
Önce ellerinden sil beni,
Sil ki üşüdüklerinde titremesin ellerim.
Sonra gözlerinden sil,
Göz bebeklerinde ben diye bir şey kalmasın.
Kalmasın ki, her ağladığında ıslanmasın yanaklarım
Git...
Bir adım dahi yaklaşma ne olur.
Öyle bir git ki,
Sana dair hiçbir şey kalmasın hafızamda.
Git ki,
Bir yalanın üzerine kurduğun hayatımız
Aynı yalanla yıkılmadı mı başımıza?
Ardını sorgulamamak, sana olan güvenimdi sadece,
Ve kuşkularım...
Kuşkularından korkar mı insan?
Doğruya iman etmedim,
Lakin bir o kadar da günahsız sevdim.
Ne mutlu bir son bekledim senden,
Nede cezbedecek bir başlangıç...
Yanında kalayım, nefesin saçlarımda dolansın
O kadar çok isterdim ki,
Kalıcı bir hafıza kaybı yaşamayı...
Hayatımda varlığına dair en küçük bir iz dahi yokmuşçasına,
Hiç olmamışsın gibi...
Varlığından bi haber yaşamak.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!