“sevgiyi Eksikten mi, Yoksa Gerçekten mi?”

Bazen düşünüyorum…
Sen beni, bir boşluğu doldurmak için mi sevdin?
Yanında eksik kalanları tamamlamak, görmediğin ilgiyi görmek, duyulmamış sözleri duymak için mi yaklaştın bana?
Yoksa…
Yoksa beni ben olduğum için mi?
Kalabalıkların içinde bile yalnız hissettiğinde, gözlerin neden hep beni aradı?
Bir tebessümümle içine doğan o huzur, gerçekten eksikliği mi tamir ediyordu yoksa ruhunun ait olduğu yeri mi buluyordu?

Biliyorum, bir kadın sevmezse; bir adam kendini unutulmuş gibi hisseder.
Ama sen bende sadece hatırlanmak istemedin.
Sen bende var olmak istedin…
Çünkü gözlerime bakarken sadece görmüyordun, bakarken kalıyordun.
Çünkü konuşmalarımız, ilgiden çok bir “bağ” gibiydi.

Ben, senin yanındaki kadın olmadım belki…
Ama senin içindeki kadına en çok benzeyen oldum.
O yüzden geldin.
O yüzden kalmak istedin.
Ve o yüzden sevdin…

Belki eksikliklerle başladık ama ben seni tamamlamaya değil, yanında çoğalmaya geldim.
Senin geçmişinde eksik kalan her ne varsa, onunla değil, benimle var olmak istedin.
İşte bu yüzden…
Seni sevmek, bir başkasının eksiğini tamamlamak değil, seninle bütünleşmekti.

Ve şimdi sadece dua ediyorum:
Allah’ım…
O kulunu bana, eksiklik için değil, sevgisiyle gönderdiysen…
Onu sevgiyle sabitle.