Saf Güzellik Şiiri - Kubilay Demirkaya

Bekleme taş kapıda çaresiz kalan sevgi
Dökülsün yüreğinden metanet kılıç kanı
Kabul edilmez, alçak kine karşı yenilgi
Seni üzmez saygıya emanet et genç canı

Yelken açar umuda rüzgâr içen hasretler
Ummanda kesik-kesik dalgaları sönük set
Meçhulde yol karanlık göze inmez değerler
Yakala güneş yüzlü gün görmeyen inayet

Göğüste duran boşluk haz yağına dalmalı
Hır bencillik humması bu sevgiyi katletme
Neşesiz huy sarkıntı, nefret yağmuru zığlı
İnsan sevmeyi bil ki, deli gömleği giyme

Ak gel gaip sırrından ihanetlik hapsolsun
Ne gamla boğul, ne de sıkıntı çek, huzur iç
Sükûnet yüreğinin ta içinde kaybolsun
Zorluğun loş peşini bırakmaz nahoş sevinç

İnsanı çelik gibi kılar sahici sevmek
Hür muzaffer zevkine başarı hayran kalır
Var olmak, sorma gitsin elde değil imrenmek
Saygıya güven duysan yokluğa kim yazılır

As ağaca sevgiyi dilek süzen mendiller!
Katlı heyecan yoktan sana diksin merdiven
Ay ışığı siyah kandil niyetinde gezer
Bil ki, her bir acıyı yıkar sevgi gönülden

Buz gibi ışıkları süzgeç mi yaptın feryat?
Yıkanan tok yüreği sarma aç kucağına
Dolunayda sessizlik ahkâm keserse berbat
Mum diker gözyaşları sevilmek ocağına

Ruhumun bir ucuna bağlanan düğüme bak!
Candan sevgiye sahip çıkmasını öğretir
İnsanlık ölmemeli, kahpeyi kuyuda yak!
Dünyayı kurtaracak olan saf güzelliktir.