Sevgiye Dair Şiiri - Sadık Güler

Her gelen bir yara açtı içimizde
sevgiye dair.
Benim de vardı umutlarım, mutluluklarım
bir ceviz kabuğunu bile doldurmayan.
Öyle uzun, öyle uzadıya
hiç bitmeyecek sandık…
Oysa rüzgârla yelken açmadık ki;
altı üstü şuracıkta,
ilk durakta inecektik.
Bir gün kadar bile sürmedi sevinçlerim.
Benim de vardı umutlarım, mutluluklarım
bir ceviz kabuğunu doldurmayan.

Fazla geldik tartıya;
bir kilogram kadar ağırlığımız olmamıştı oysa.
İncinmesin diye bizden kilim,
parmak uçlarında yürüdük
bir halı kadar değerimiz yokken üstelik.
Bir dokunsalar yüreğimize
şeker şerbettik;
parmaklarını yerlerdi,
süs biberlerini ciğerimize çalmadan önce.

Benim de vardı umutlarım, mutluluklarım,
hem de bir ceviz kabuğunu dahi doldurmayan.
Bir yanlışlık vardı bu işte
bir yanlışlık vardı sevgiye dair.
Bunca insan hata yapar mı?
Demek ki bizde vardı bir sevgisizlik.

Ta en derinlerde ulaşılmaz değildi kalbimiz;
bir bebeğin saf, tertemiz çehresi gibi…
Kaş çatılsa ağlar,
gözyaşı yanaklarımızda kurumadan
tebessümlere kahkaha atardık.
Beceremedik…
beceremedik be mutlu olmayı.

Umutlar dersen,
yaklaştıkça ufuk çizgisi gibi kaçan;
delicesine severken
sevilmeye dair
demek ki bizde vardı bir sevgisizlik.

Yoksa bunca insan
canımızı yakar mıydı?
Demek ki…
demek ki bizde vardı bir yanlışlık.
Demek ki sevilmeye dair
bizde vardı bir eksiklik
bir yerlerde,
en içimizde.