Sevgisiyle Var Etti Bütün Evreni

SEVGİSİYLE VAR ETTİ BÜTÜN EVRENİ

Rengi solmuş sessiz açan gülümün.
Gölgesi düşmüş üstüne ölümün.

Beklemektir aslında,
Sabrın ve tahammülsüzlüğün yurdu.

Istırap yalın halidir aşkın.
El etek çeker insan kendinden,
Keder gönlünde ibadet edince.

Dargın bir ses duyulur,
Kırık kiremitleri arasından ruhun.
Beden zamanın keşmekeşi içinde yorgun.
Sevincimin tek kaynağıdır
Göğsümdeki servetim

İnsanım, sonsuzum,
Yüklenmişim gölgemi.
Ebedden seslenir bir yar.
Duymamak olmaz.

Ezelden sevdi bizi.
Sevgisiyle yoğurdu.
Yola çıkınca kervan
Eylenmeyip gitmeli.
İsyan eden eşyadır.
İman eden ebedi.

Alsın götürsün beni ak kanatlı bir kuğu.
Ne çok özledim bu akşam,
Huzur veren o rüyasız uykuyu.

Muhabbet duydu bize.
Oysa biz yoktuk henüz.

Öyle bir yar ki,
Çağırır beni.
Elim ayağım dolansa da giderim.
Karanlık değildir yollarımı bağlayan.

Ötesi var ufku geçen yolumun
Şavkı vurmuş üstüne ölümün.

Hatice EĞİLMEZ KAYA