Sevginin Zorluğu Şiiri - Melik Polat

Hersey bir bakisla baslayip
Guzel sozlerle devam edip
Muhabbetlerle pekismisti
Kimi zaman bir cocuk edasiyla sakalasip ruhumuzdaki bebegi buyutuyorduk aslinda
Hep heyecan dolu bakislarda sevmistik birbirimizi
Gonlumuzu hos tutma adina sacmalamak bize normal geliyordu bir zamanlar
Soz soz olali bu kadar gulunc ve bu kadar sacma olmamisti
Bizimkisi ask miydi gonullerin bulusmasimiydi yada arkadaslik miydi buna kelimelerde yer yoktu
Ruzgarlarin ucustugu sehirlerin kokusu olmustun
Imkanlarin kisitli oldugu donemlerde benim yuregimin zenginligini bAna fark ettirendin
Bos ceplerimizde dolu kalpler tasiyorduk
Ve gurur bizde oyle vardi ki
Sozun gelimi istersek bogaz koprusunu ucarak bile geceriz diyebilecek kadar buyuk yurekli olmustuk
Sevgimizi dostlugumuzu hep kanitlama tesebbusuyle ugrasir dururduk
Bizler oyle saf oyle masumduk ki
Ayni anda ayni dusuncelere dalip ayni cumleler bile kurabiliyorduk
Denizlerin dalgasi gibiydik
Yarinlarin umuduyduk
Baskalarinin belki de kabusuyduk
Bu sevgi bu dostluk bize gore ebediyete kadardi
Bizimkisi ise bir mevsime kadarmis

Kis mevsimi nihayet gelmisti
Yureklerimiz tas kesilip
Ve bizler birer buz kutlesi gibi birbirimize buz kesili vermistik
Duygular buzul olup bizi birer kayaya cevirmisti
Dunya donuyor ve biz buyuyorduk
Birimiz hayat mucadelesinde
Digerimiz ise yuva kurma arefesindeydi
O mutlu mesut oldu
Ben ise tek kalip
Buz kutlesi gibi erimeyi beklemeye durdum.
Mevsimler degisir
Hayatlar degisir
duzenler kurulur
Ve biz sonsuza dek ayri telden calip ayri hayatlar yasamaya koyulduk.