Sevginin Yaşattıkları… Deneme

Bir başka duygusalım bu gece…Nedense, biraz sevgiden söz etmek istiyorum şu an. Sebebini sorsanız da bilemem. Çünkü, bende bilmiyorum. Duygu yumağından çözülüp, dolanıp, karışmış ipler gibiyim.Ne bileyim, öylesine bir şey işte…

Anlattıklarımı okuyunca darılıp, incinmenizi istemem. Sözüm, kimseye değil, kendime… Yaşadıklarıma, boşa tükenen bir ömre, dönmeyeceğini bildiğim hayali bir sevgilinin, hayal olup, beni de ardından sürükleyen, tek taraflı yaşanmış aşkıma… Yada öyle sanılan, boşa yaşanmış koca bir ömre.. Onun için siz, üzerinize almayınız. Sizlerle ilgisi yok…

Ne denir bilmiyorum. Öylesine bir sevgiye..? Anlatabiliyor muyum? Hiç alışamadığım yaşantımın anılarına dalıp gittim yine az önce. Sevgi denilen hayali sevgili, sürükledi beni sevda okyanusunun derinliklerine. O denli derinlere indirdi ki, nefes alamıyorum. Boğulmak üzereyim. Yok, yok… Sanırım, vurgun yedim. Umut yok artık kurtulmama. Ayni derinliğe dalabilmem de mümkün değil..Çünkü, o dalışa ne ciğerlerim müsait, ne de daldırıp çıkartacak bir dalgıcım var artık. Onun için, sevgiye teslim olmuş halimle, alıcı kuşun pençesindeki, öleceği anı bekleyen bir av gibiyim.

Yaşamım, ölümüm, bunlara sebebim sensin sevgi… Zalim sevgi. Sonum ne olursa olsun, yine de sensiz olmuyor ki sevgi… Lale Devri’nin şairi NABİ gibi biraz da bu durumu kendim istiyorum. Çünkü sana kavuşunca tüm endişelerim, acılarım, hasretim, bekleyişim, kederlerim bitiyor. Hepsi sona eriyor.. Ama, sen olmadıkça, uzakta oldukça, sana kavuşamadıkça tüm bunlar, birer çekilmez azap oluyor. Fakat insan, onlarla birlikte yaşadığının farkına varıyor. Yaşamının bir anlam, bir amacı, umudu oluyor.

Bir başka yaşam şekli, sevgiyle kavrulup yanmak ve de beklemek.. Hep beklemek…

İşte o zaman içimizdeki acı, hasret, sevgi lavları bir volkan gibi taşıp akıyor. Yazdığımız, yaptığımız eser ve ürünler bir başka güzel oluyor. Bir başka edebi, kültürel ve sanatsal anlam kazanıyor. Çünkü bir başka gerçek daha var ki; insanlar sevdiklerine kavuşunca, “ O sevgileri yatakta ölüyor, aşk ve meşk ölümsüz sevgilerin yerini alıyor..” derler. Bu bence de doğru bir olgudur. Yaşamla ispatlanmıştır. O nedenle ben diyorum ki; ne o sevgi ölsün, ne de sevgiyle gelen hasret, özlem ve acılar sona ersin. Sevgisiz yaşamın ne anlamı var ki? Sizce de öyle değil mi?

Çok eski yıllardan beri tanıdığım, yakın çevremde bir yazar dostum var. Bu sevginin gücünü, düşürdüğü durumu ondan çok iyi gözleyebildiğimi söyleyebilirim. Bu kişi yurt çapında öyküleri ve öykü kitaplarıyla iyi tanınan bir kişi… Yıllarca öyküler yazmış, şiire pek önem vermemiş, fazla zaman ayırmamış, üzerinde durmamış. Fakat; elli beş, altmış yaşından sonra bir gün, İnternette ne zaman ki eski bir okul sevgilisiyle, arkadaşı ile karşılaşmışlar, ötesini sormayın…

O günden sonra, sanki yeniden doğmuşçasına, yeniden liseli aşıklar gibi şiire yönelmiş, her gün sürekli güçlü aşk şiirlerini, şiirsel öykülerini yazmaya başlamıştır…

Demek ki aşkın, sevdanın yaşı yok, sevgili dostlar. İnsan her yaşta aşık olabiliyormuş ve o aşk, ne güçlü bir iksir ki, insanı her yaşta şair yapabiliyormuş.

Aşktan, sevgiden, şiirden söz ettik. Öyle ise, bir şiirle sözümüze son verelim.

Ö Z L E M

Önce ağlatan, sonra gözlerimi kurutan

Kalbime kıvılcım atan, gönlümü tutuşturan

Özlemlerimi, sevgilerimi, acılarımı

Kanımla defterime yazıp,

Senin adını verdim

Sol bileğimdeki kesik çizgisi, senin içindi

Bekletip gelmediğin gün, kahredip kestim

Aşkımdan şikayetçi değilim, acım özlemdi

Aşkımı özlemlerime koyup

Senin adını verdim

Sevdiğini söyleyip, özlemiyle çıldırtan

Gece gündüz aramadan yollarını bekleten

Aşkından cesaret alıp, bir telefon etmeyen

Beni hayata bağlayan, sensiz aşkıma,

Senin adını verdim

Allah’ın verdiği yüce sevgiyi yaşatmayan

Şiirlerinde yudum yudum aşk kokan, o vefasıza

Sevgisiyle ecel teri döktüren o sevgiliye

Avuçlarımda kalbimi uzatıp

Senin adını verdim

Ne telefon, ne adres bırakmadan giderken

Benim kendisini beklediğimi bilen, o sevgiliye

Kendisini canımdan, gözümden çok sevdiğimi bilen

Belki bir öpücüklük sevgisi kalmıştır diye

Senin adını verdim

İstemiyorum gözyaşlarını, ağlama artık

Sevgimi istemiyorsan, beni arama artık

Unutmaksa amacın, adımı da anma artık

Ben sensiz geçen günlerime

Yine senin adını verdim

Darılma bana, aşkımdandır sana olan isyanım

Senin üzüleceğin her sözü, söylemekten pişmanım

Özlemin yükü ağır geliyor, dayanamıyorum artık

Sensiz olan her anımın isyanına

Senin adını verdim.

Suat TUTAK

Yaşam Tünelleri Kitabı

Öykü, Bir Yabancı-s,21