Sevginin Botanik Şifası

Sevgi bir ilkbahar yağmuru ve bir bahçıvanın sabrıdır
Az gelirse, güneşi kırarım bulutlardan,
Gözyaşlarımı sel eylerim
Köklere su değil, kalbimi akıtırım
Çatlak toprakta bile filizlenir “sen” tohumu,
Açan her çiçek adını fısıldar, her yaprak, bir “daima”…

Aşk bir gül yaprağıydı ellerinde
Yediveren gibi saran yüreğimi
Kanatır mı? Acıtır mı? diye sordum
Gülümsedin
Aşk, budama zamanını kendi bilir
Çünkü çiçek dikeninden öğrenir sevmenin matematiğini

Ektiğin her tohum bir keşkeyi gömdü toprağa
Bir kaya yarığına düştü “iyi ki”,
Şimdi bahçemde aşkın kök salmış ağaçları
Uçurum kenarında kocaman bir çınar
Gökyüzüne uzatmış dallarına konan kuşlar daima diye ötüyor
Ve gölgesinde biz uyuyoruz.

Yağmurun toprağa fazla düşmesi siler geçmişin çizgilerini,
Geriye sadece ıslak bir şimdi kalır
Ben ki, senin yağmurunum
Az gelirsem, bulutları yırtıp tufan olurum!

Biliyorum
Bir gün kurusak bile,
Toprak altında birbirine dolanmış köklerimiz filiz verecek
Kim bilir,
Belki de iki ağaç olup gökyüzünü paylaşacağız
Kökleri sen çiçekleri biz

Sevgi bir çift gözde saklı sonsuzluk.
Güneş nasıl yakarsa çiçekleri
Bende öyle içiyorum seni
Damla damla nefes nefes
Yapraklarımız dökülse bile köklerimiz yeraltında buluşacak
Ve bir ilkbahar daha doğuracak kanayan yerlerimiz
Çünkü biz
Toprağa düşen iki tohum değil
Birbirine gebe kalan iki mevsimiz