İnsanoğlu karşısındaki kişiyi o olduğu için sevmez aslında, kişiden sevgi doğmaz, sevgiden kişi doğar.. O sevgi doğru sanılan kişiye yüklenir, adresi o kılınır... Her insanın içinde sevgi vardır, o sevgi içindeki sevileni yaratır, ve dıştaki her insan potansiyel bir sevgili olur doğru adres olunca, ya da sanılınca...
Yani aslında her insan içinde yarattığı sevgiliyi arar karşısındakilerde... Ve karşısındaki kişilerden içindeki sevgiliye en çok uyanı seçer sevmek için, daha doğrusu içindeki sevgiyi yükleyebilmek için...
Kişiye olan aşkın ve sevginin bittiği ya da sarsıldığı nokta ise o kişiyle içindeki sevilenin arasındaki farklılıklarla yüzleşilmesinden kaynaklanır... O kişi o sevgiye,yani içindeki sevgiliye karşıt duruma gelince, o kişiden uzaklaşır insanoğlu... İçte sevilenle, dışta sevginin yüklendiği kişinin farklılıklarıdır ayrılıklara sebep olan...
Çünkü insanoğlu içindeki gibi görmek ister hayatındaki kişiyi, içindeki kişiye uymayan yönleri varsa bile görmez ya da yadsır bu farklılıkları ilk başta... Çünkü ilk başta aşk vardır... Çünkü aşk tutkulu bir körlüktür... Bir saplantıdır aşk, onu ısrarla içindeki kişi sanmaktır...
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
