Sevgim Dopdolu İstanbul’a

Karanlıktı geceler,
Ruhuma aksettirdiğin gibi,
Sevgi yoksunuydu yüreğin,
Hiç sevilmemiştin ki.
İstanbul`a saklanmıştın gizemdi aşkın,
Masmavi boğazın sularıydı saran,
Senin yerine, kollarıyla beni,
Her sabah gözlerimi açtığımda,
Hayattı candı bana,
Martılardı sevgisini sunan,
Sıcacık bakışlarıyla yüreğimi ısıtan,
Çok sevdiler beni, aşkla bakan gözlerimi.

İstanbul`un büyülü havasıydı
Ruhuma dolan,
Uzaktı nefesin, uzaktı gülüşün,
Demek ki doğmamışsın güneş gibi gönlüme,
Hiç olmamışsın benim,
Hiçte olmayacaksın anladım işte,
Bir yabancı, bir el oldun bana..
Sanırdım ki sensiz nefes alamam,
Sanırdım ki görmeden yaşayamam,
Çok büyütmüşüm gözümde seni,
Yanmışım hasretinle deli gibi,
Sen de canım öyle yaktın ki beni.

Şimdi anlıyorum sevdam yanlış kapı seçmiş,
Kurban ise ben seçilmişim canım.. ben,
Oysa ne çok sevmiştim yanmakmış kaderim,
Gecelerim sabahlara karışmıştı varlığınla,
Sen bir kere yakmıştın
Binlerce kez ise, ben yandım sevdiğim.
Anlamadın hiç beni, sevmedin de belki,
İnkâr etme sevgili, gözlerinden belli.
Marmara aldı götürdü seni, çok uzaklara,
Yüreğim boş değil, sevgim dopdolu İstanbul`a,
Aşkım, sevdam sana değil bundan sonra,
Yüreğim aşkla dolu ama İstanbul`uma