Ey, gökten yağan her şeyi sinesine çeken yer!
Bu nasıl sadakattir sırrını bana da ver.
Sevgi duydum, can dedim değmeyecek birine,
Bardağında zehir sundu, bana şerbet yerine.
Yürekte olur sevgi, yüreksizde bulunmaz,
Can dedikçe can alanın, asla cananı olmaz.
Yaradan söküp atsa bu duyguyu içimden,
Yaralanmasa içim, artık sahte sevgiden.
Ezilir mi ayaklar altında insanlık vasıfları,
Bu ayakların sahibi, hakikaten insan mı?
Gurur ki, bir insanı ayakta tutan unsur,
Gurur ayak altındaysa, insan nasıl doğrulur?
Bin bir çiçek ismiyle hitap ederken ona,
Çiçekler feryattaydı; ne olur bize kıyma!
Ey, kendini kaf dağının zirvesinde gören yar!
Benle beraber ezdin, ağlıyor papatyalar.
Kayıt Tarihi : 14.2.2009 00:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!