………Sarı sıcak mevsimin ilk günleriydi, yeni bir hayat mı kuracaksın? demişlerdi harabe evi restore ederken, ‘’hayır yaşamın içinde sonsuz sevdama sürekli yolculuktayım’’ demiş, kimse anlamamış ‘’deli bu adam, buraya niye geldi ki? ’’ diye alaycı gülümsemişlerdi…
……… Eylüldü tek sevdiği ve günlerce yazardı Eylülde… Düşlerindeki ahşap evin umut yorgunuydu, güzel bir ülke kurma hayali yıllar önce bitmiş Hayıtbükü’nden üç kilometre ileride denizin koynundaki ahşap evi kendi onarmış, çevresini çiçeklerden oluşan doğal çiçek-duvarla bezemişti ve evin ışığı sabahlara dek sönmezdi… Ayda bir kere ilçeden dergiler, kitaplarla döner, sık olmasa da muhtarın oğlundan başka durumunu soran olmazdı, hoş oda böyle bir şeyi asla istemezdi… ‘’hayatımdaki herkesi yılar önce sıfırladım’’ demişti ona da ilk geldiği günlerde…
……… Vuslat acı bir kahveydi, o yüzden günde üç beş kez şekerli kahve içerdi… İlk geldiği anlarda alkole sığınmaktan korkarken yenmişti o korkusunu ve esriklik için uygun anları sürekli bisiklete binerek dolduruyordu… Ne zaman yağmur yağsa uzun yürüyüşlere çıkarak ıslıklar çalar yalnızlığının sesine ses olurdu ve otuz yedi yıl öncesinden gelen ‘’yağmur sesli ıslıklarla’’ birleştirirdi ıslak ıslıkları… Yağmur ya da bisiklet sonrası saatlerce dalgaların seyrine dalar, balıklarla konuşur, yosunlarla oynaşır sürekli ve her zaman deniz kabukları toplardı… Kimi anlar yuvasını, yalağını kaybetmiş yavru bir kuş gibi mahzunca süzülerek suyun hemen kenarına konar, her balığı kendisine gülümseyen ‘’O’’ sanar, sarılmak ister ama ulaşamazdı kırık kanatlarıyla…
Tamamını Oku
