Sevgiliye Mektup Şiiri - Adnan Kurnaz

Sevgilim
Gidiyorum çok uzak şehirlere
Arkamda yalnız seni bırakarak
Gidiyorum işte
Alışamadım bu şehrin kurallarına
Sevgilim
Bu şehrin insanları acımasız ve duyarsız
Yanları başında ölüyor insanlar
Görmezden geliyor milyonlar
Sevgilim
Bu şehrin dev binaları
Geniş caddeleri hep ürkütürdü beni
Benim doğduğum yerlerde
Böyle binalar caddeler yoktu
Birbirine yabancı değildi insanları
Tanırdı herkes birbirini
Sevgilim
Gidiyorum bu şehirden
Bu şehirde bir yabancıyım ben
Benzemiyor bizim şehirlerimize
Üç yüz ile geziniyor bu şehrin insanları
Tabiattan hiçbir şey yok bu şehirde
Güneşi dahi kirletmiş şehrin insanı
Organik neyi kalmış ki bu şehrin
Benim doğduğum yerlerde
Her sabah toprağın kokusunu hissederdim
Kuş sesleri ile başlardım güne
Sevgilim
Bu şehrin kuşları ötmüyor hiç
Gidiyorum bu şehirden
Beton binalardan betonlaşmış insanlardan
Soğuk otobüs duraklarından sıkıldım
Boğulmak üzereyim
Benim doğduğum yerlerde
Topraktan yapılırdı evler
Toprak gibi sıcaktı insanları
Sevgilim
Gidiyorum bu şehirden
Bu şehrin insanları hep maskeli
Bir ben mi maskesizim şehirde bir ben
Benim doğduğum yerlerde insanlar
İnsanlık kokarlar olabildiğince
Bu şehrin insanı ihanet alçaklık kokuyor
Sevgilim
Bu şehrin bayramları bizimkine benzemiyor hiç
Bizim şehrimizde önce öksüz çocuklar donatılır yeni libaslarla
Bu şehir öylemi sevdiğim
Bu şehirde öksüzlerin gözyaşlarını silen eller yok
Bu şehir sanki Paris bu şehir oysa Ankara
Bu şehir böyle mutsuzlar şehri iken diğerlerini anlatmama gerek var mı
Sevgilim
Bu şehir ne tarih kokuyor ne adalet
Bu şehirde her seçimde aynı nutuklar atılır
Bu şehir Anadoluya dar elbiseler biçer hep
Şehre gelen vekilleri unutur Anadoluyu
Hem de uyutur zavallı Anadoluyu
Terk ediyorum sizin olsun şehir
Mutsuz yüzler görmekten sıkıldım artık

Sevgilim
Gidiyorum bu şehirden
Arkamda yalnız seni bırakarak şehirde
Bir gün boğulduğunda bu şehirde
Doğduğum yerlerde tabiatın içinde
Bir tek seni bekleyeceğim