Sevgilim Ay Işığı Şiiri - Hüdai Ülker

İzmir yokuşlarındaki,
Evleri düşünürüm,
Birbirlerine tutunmasalar,
Düşeceklerdi.
Çoğu beyaz badanalı,
Ve gölgeleri körfezde,
Akşama dek oynaşırdı.

Kırmızı saçlı kızlar çıkardı bu evlerden,
Güneş boyardı onların saçlarını.
İnerlerdi dik yokuşlardan denize doğru.
Ve dağılırlardı kırmızı kiremitli,
Mutsuz binalara.

Sevgilim Gültepe’de otururdu,
Gül kokardı saçları,
Ay ışığı dolaşırdı eteklerinde.
Onu öperdim gümüş sokaklarda,
Dudaklarıma ay ışığı bulaşırdı.

Hayatım hakkında,
Ne çok şey bilirdi ay ışığı.
Göğsünden yara almış semtlerde,
Ararken ömrümüzü,
Ay’ın alicenap arkadaşlığını,
Nasıl unutabilirim.

Güneş veda türküleri söylerken,
Kırmızı saçlı kızlar,
Yokuş çıkarlardı.
Ve ben beklerdim,
Gültepeli gül kokanımı.
Kızıla çalan İzmir güneşinde,
Gevrek yer, çay içerdim.