Sevgilim Şiiri - Özge Özgen

Sevgilim...
Bu şiir sana değil aslında

Gün sonunda denize doğru atılan
sardunyaları topluyorum
Yüzüm'ün tam ortasında yutkunan bir hüzünde duruyor hayat

Öylece baka kalıyorum ardıma
Yüzüm, yüzümün gölgesini arayan bir mektupta kalıyor öylece

Önce 'çıkar beni' diyorum
Sonra topla kendini ekseninde
Çarp bir kenara

Elleri kalbine doğru büyüyen bir kaç kadın geçiyor şuradan
Bana cenneti kucaklayıp getiren annemin ellerini arıyorum

Çoktandır süt içmedim yağmurun rahminden
Ve çoktandır kendi içimin kalabalığından korkuyorum

Sevgilim...

Aslında bu şiiri çıplakken yazdım ben
Ve bir günahın avucuna gül koyacak kadar üşüdü ellerim
Say ki ; kırk yerimden edilmiş
bir yemin gibiyim
kendime
Ve ben çok eskiyim
Çok eksik

Bak!
Oruçlu bir kadını sövüyorlar

Bu bir kara tahta
Yaz diyor tanrı!

Adımı bir cam kavanozun içine koyup kapatıyorum
Şişmanlasam diyorum
Çok yesem
Çok su içsem

Kapıyı yüzüme doğru çarpıyor tanrı!

Sabaha kadar çatırdayan bir kuzine'nin arkasından,
Karıncalar'a su taşıyorum
Sanki bütün günahların üzerinde gizli bir cennet bahçesi var da
ben bilmiyorum
Ve elma tadında bir hayatın kabuklarını soyuyorum hiç durmadan

Ortada bir şey var
Böyle geriye doğru büyüyen
Sonra küçülen
Sonra uzayan
Biten

Sabaha karşı yüzüne nur inmiş hiçbir kadın
Aşk'a inanmaz bayım!
Ama ben inandım

Bu sayede bilmem kaçıncı cümleden
geçti ömrüm

Kalbimin üstünden hızla ilerleyen tren raylarından devriliyorum geceye
Öylece, dışını güneşe dönmüş
Beyaz bir kardelenim ben

Hem ben, uyuyunca göz altları mor bir halkaya benziyorum
Kocaman ve yuvarlak

Kendime doğru akan bir nehir'in
içini açıyorum avuçlarımla
Bir yığın karınca geçiyor ayak izlerimden
Ve, kızıl bir yıldızı doğuruyor
ellerime gökyüzü
Tutup, denizi öpüyorum

Deniz ve sen

Özge Özgen