Sevgilim-6 Şiiri - Erdal Yalçın

Sevgilim
Akrebi sevgisi değil, dişisi öldürür zehriyle...
Öldüren sevgisi midir benliğin?
Kıskançlığımı akrebin? Sorarım…

Güneşi doğuran evren mi …? Doğurmuştu zamanı?
Yoksa…
Güneşin etrafında dönen dünyamız mı?
Sarhoşluğumu koca kütlenin?
Dünyada, har vurup harman savurduğumuz zamanı
Yaratan biz miyiz?
Yoksa dünyada var oluşumuz mu?

Yaşamdan önce biz sonsuzluğun koyundaydık...
Henüz ölüm uyanmamıştı sonsuz yatağından
Ve Hiçbir canlı aşina değildi ölüm çeşitlerine...

Oysa bir ateşe soyunmuştuk biz…
Bu yüzden tenindeki dokunuş benim değil...
Sensizliği öpmüştüm sen de
Ki tenin yasak bir elmadan daha tatlı değildi...

Aslanın ceylanı yemesinden daha masumdu
Sevdamızın yitip gitmesi zamanda…
Bir o kadar da temiz...
Bu yüzden yaratılmıştı sevdamız anlasana…

Sevdamızın enerjisinden farklı bir enerji üreten…
Ve kendisi de enerji olan bir güneşin,
Ürettiği zamanların yansımalarına atıldık
Birbirimizden habersiz...
Kuytuluklar örtmüştü çünkü ayıplarımızı...

Güneşin yerini, sevgilisi Ay'a bırakıp
Sessizce kaçamaklar yapmasından anla...

Saçlarımı al göğsüne göm
Arsız bir tarak gibi dolaşsın
Siyah saçlarımda ellerin…
Ve kollarında yitir beni...

Çünkü sevgilim…
Sen affedersen ancak
Sevdasını yaşamayı öğrenecek her insan...
Ve zaman…
O zaman, bizi aşkla yalnız bırakıp…
Çıkacak yaşamımızdan…