Sevgilim-5 Şiiri - Erdal Yalçın

Gün batarken sevgilim...
gün batarken
yüzünü dağlara gömen güneş
hüzünlendiriyor beni...

neleri bölüşmedik ki
sıcak bir somun gibi
ya şimdi
her şey
zaman mezarlığında...

getirebilirmisin geri
az önce yaşadıklarımızı?
bulabilirmisin
az önce ellerimizin hissettirdiklerini?

Gün batarken sevgilim...
gün batarken
zaman bizi de çalıyor
kırılganlıklarımızdan faydalanarak...

Çilingir sofrasına özenmiyorum artık
takmıyorum hiç bir sevdayı peşime
gün bitimine
sensiz anlar bırakıyorum
sonra...
kendimi tüketiyorum sensiz...

Gün batarken sevgilim...
gün batarken
kaçak günlerin kızıl renginden
saçlarının aşırıyorum...

tükenen aslında yalnız zaman değildi sevgilim
ya da güneşin hüzzam yüzü
kim bilir
belki de aşk da değildi...
sensiz...
benim tükeniş-imdi...

artık rahat yok bana sevgilim
rahat yok sensiz geçen anıma...
ve her gün yeniden
nöbetini Ay'a devereden güneşe...
gel şimdi koşarak yanıma
sensizliği yaşamasın zaman
nefeslerimizi buluşturarak geçelim okyanuslardan...