Sevgilim Şiiri - Elif Taşdelen

Sevgilim...
Bu mektubu sana
Belki kaç kez yazıp yırttım
Geceleri şafakta buluştururken
Gel gitli zamanda, yarımlaştı aklım

Biliyorum belki okumayacaksında olsun
Sereserpe uzandın yine satırlarımın arasına
Hayalin gözlerimdeki dara asılırken
Yusuf'i zindanlarında çürüyeceğim aşkının

Ah bu halimin kavuşamamazlığı ölüme
Dayanılmaz oluyordu beynimin içindeki nedenlere
Maruzatım kendime bile geçmez
İşte sayımı hiç bitmeyen sokakların ezilen taşıyım
Hayalin beklemiyor köşelerde
Serseriliğimin boynu bükülüyor
Oysa karanlıklardan korkardım
Gölgemi koynuna verdim karanlığın şimdi
Serin uykular haram

Sokakların ayaklarıma aşina sevdasında
Keşke yüreğime inmeseydin
Keşifsiz kıtalarıma ayak hiç basmasaydın
Saç tellerimin kara parçaları sızlıyor
Mısralarım kurşuna diziliyor
Sevgilim o kadar giderken senden
Ölmeliydim herkesten önce
Anlıyorsun beni değil mi
Vazgeçmedim gülümsemekten sana
İyi misin sen de benim gibi sevgilim
Uçurumların boşluğunda sürgünüm

Başkalaşırken hayat
Başka sevdim kendimce senide şakasız
Hiç konuşmadan anlaşabilmeyi belki
Diyelim ki hiç olmasaydın
Yine kapıların ardından hissederdim ayak sesini
Ekmeğin kokusu gibi, buğday kokuyordu insanlığın
Doymuyordum...

Toprak kentin kös, kös yaşantısında baygın gezenim
Bardaksız suları sevdanın kıyısında içtim
Sevgilim uyumalı sana
Yüzyıllık huzur asrına
Erkenliğim, dünyayı senden önce tanımam
Yağmurlar içerken serseriliğim
Şarap keşliğinde sallanıyordu hasret
Zamanım tükenirken
Çoğalıyordu hayat seninle sevgilim...