Sevgilim / 2 Şiiri - Baki Ortak

Sevgilim…
Kuşların baharı beklediği gibi
ben de seni bekliyorum.
Ay ışığında….

Gözlerim nöbette,
yolları gözlüyorum durmadan.
Belki gelirsin diye,
belki bir adımın düşer geceme.

Ama gelmedin.

Ayı gördüm…
Gece, bütün ışıklarını önüme serdi
ama seni sakladı.

Gökyüzü cömertti bana;
bir ay verdi,
bir sürü yıldız verdi,
sessizliğin en parlak hâlini sundu
ama sen yoktun.

Ayı gördüm…
Soğuk bir gümüş gibi
karanlığa asılıydı.
Baktım,
içim aydınlanmadı.
Çünkü aydınlık
her zaman ışıkla olmuyor.

Bazı yüzler vardır,
gülünce gündüz olur.

Ama seni göremedim.
Ne gecede,
ne gündüzün kalabalığında,
ne de adını fısıldayan rüzgârda…

Yokluğun,
bu şehrin en net manzarasıydı.

O gül yüzünden mahrum kaldım.
Bir tebessüm eksildi hayatımdan,
ardından
bir sürü ihtimal sustu,
bir sürü “belki” yarım kaldı,

İnsan bir gülüşten
bu kadar üşür mü,
bunu kimse öğretmedi bana.

Sokak lambaları yanıyor,
ama içimdeki karanlık
hâlâ mesai yapıyor.

Kalbim,
sana ait bir odayı kapatmıyor.
Her gün temizliğini yapıyor,
her gece beklemeyi seçiyor.

Ay şahidimdir,
yıldızlar suskun tanığım.
Ben seni göremedikçe
hiçbir manzara tamamlanmıyor.

Bakmak yetmiyor bazen,
görmek için
yürek gerekiyor.

Ve şiir sona yaklaşırken
sözlerim ağırlaşıyor.
Çünkü bu eksiklik
bir imza ister.

Bu hasretin altına
sessizce düşüyorum:

—Kul Ortak
gül yüzünden mahrum,
aya bakıp
seni arayan…

KUL ORTAK