Sevgili/İstanbul

Pıhtılaşmaya yüztutmuş kan gibi,Kurumaya yüztutmuş yaramı kanattın yeniden.Kurşun yarası değil,gönül yarası değil,Çarpılacak kadar güzel de değilsin.Bana ait değil dediğin bedenin de hiç mi hiç ilgilendirmiyor beni.Toprağı parçalarcasına zorlayan,topraktan fışkırırcasına akmak isteyen bir pınar gibi yüreğimi kuşatan,yüreğimi daraltan,beni cehennem zebanileri gibi yakıp yakıp ta yeniden ete kemiğe büründüren,ve hiç bitirmeyen,Cılız bir mum alevi kadar da olsa umutla bıkmadan usanmadan bekletebilen,Kışın ortasında her renkten her türden gülleriyle baharı getirebilen,yazın en bunaltıcı sıcağında en onulmaz dondurucu soğuklara hapsedebilen,bütün sevdiklerimi tepeleyerek en öne geçebilen,Bir can,bir sevgili,bir yar,bir göçmen kızı gibi beklemediğim bir vakitte çıkagelebilen,Sevinçten gözyaşlarımı sel sel olup akıtabilen,bütün bir vucudumu zangır zangır titreten, ve geldiği gibi de kaybolup gidebilen,yunan tanrıları gibi beni cezalandırırcasına hasrete mahkum eden sen,kimsin, necisin,ruhmusun,bedenmisin,nerden gelir nereye gidersin,nesin sen...Tanımlayamıyorum.Nedir beni sana çeken.

Sindirmek istedim seni içime,veya senin içine sinmek istedim.Mümkün mü.Yine kaçıp gittin ellerimden.Geldiğin gibi beyaz bulutların üstünde kaybolup gittin.Ak kanatlı güvercinler misali.Anlayabilmeliyim seni aslında,anlatabilmeliyim kendimi.Böyle düşünmemelisin diyebilmeliyim,kavgalar yapabilmeliyim seninle.Diyemedim.Yine bir şiir gibi kaldın içimde.Tanımsız,kimliksiz ve meçhul.

Ah istanbul...Kimlere yar olmadın ki sen.Kimlerin yarine mekan olmadın ki.Ah İstanbul... kimlere mezar olmadın ki sen.Al bir parçamı da benim koy içine.Dağıt küllerimi Beyoğlundan başlayarak,yalnızlığa mahkum edilmiş arka sokakların üstüne.İstanbulun bedelini peydar peydar ödeyen sefil yaşamlar üstüne.Suskunluğa mahkum olunmuş insan yığınları,ve bu yığınların üstüne her gün bir kürek daha atan bu düzenin üstüne.Geçmişine sırt çeviren budalalığın ve arada kalmışlığın üstüne...