Rahmetli dedem (soytarıgilin Hüseyin) ölüm döşeğinde, babam başında bekliyor, ben yedi sekiz yaşlarındayım. Sene yanılmıyorsam seksen altı ya da seksen yedi… umarım seksen yedidir de dedem bana kızmaz..(seksen altı derim seksen yedi çıkarsa beni erken gönderdin öbür tarafa der şimdi)
der mi demez mi bilmiyorum ama,bir gün babamın kulağına eğilip karpuz istediğini hatırlıyorum.. aylardan şubat ya da marttı sanırım.. (matematiği hiç sevmediğimden sayılarla aram iyi değil, o yüzden sonucu tam bulamıyorum, varsayımların torunuyum ben.. hangi aydı onu da tam çıkaramadım…affet beni dedeciğim) ben dedemin bu zamansız isteğine bir anlam verememiştim, hiç kış ayın da da karpuz istenir mi? demiştim içimden…babam; peki baba dedi evden çıktı gitti.. iki saat sonra geri geldi elinde bir karpuz…nerden buldu bilmiyorum… ben yıllar sonra bir şiirde okumuştum ‘ kışın karpuz isteyen hastayım ben’ diyordu şair.. şiiri okurken dedemi düşündüm.. kışın karpuz isteyen hasta olmanın dayanılmaz yorgunluğu çöktü üzerime…ve o karpuzu gidip bulan sevgili babamın inanılmaz ağırlığı…
(ben bazen içimden babama seslenirim ve derim ki; ben sana pek benzemiyorum babacığım, elimde olmadan dayılarıma çekmişim, ama senin gibi bir oğlum olsun isterdim. Kışın hasta yatağında babasına karpuz bulmaya koşan bir oğlum olsun isterdim)
Babacığım, acaba senin kadar tutkuyla Maltepe cıgarasını seven kaç kişi vardır şu dünyada… saymadım… sayılacak kadar az olduğunu sen de kabul edeceksindir. Benim her şeyden çok sevdiğim, mert, dürüst, sade, duru ve yalnız babam…kirli sakallı yüzüyle, cıgarayı büyük bir hüzünle ciğerlerine çekerken, yanakları naif bir şekilde içine çöken adam…büyüdükçe çoğu şeyin anlamı kayboluyor… durup durup eski günlere dönüyorum babacığım…hayatın samimi ve yürekli anlamını oralarda arıyorum…
Tamamını Oku
