Sevgiii Şiiri - Özgen Öz

Bir kadın, eski bir tren istasyonunun taş bankında oturuyordu. Yıllar geçmişti, ama içi hâlâ ilk günkü gibi çarpıyordu. Oradan geçen her tren, ona bir bekleyişi hatırlatıyordu. Bir zamanlar, sevdiğiyle buluşacakları günü hayal ederek aynı yerde oturmuştu. Adam hiçbir zaman tam anlamıyla gelmedi. Hep bir yarım kalış, hep bir eksiklik… Kadın da hiçbir zaman gidemedi. Çünkü kalbinin bir yanı, istasyonda asılı kalmıştı. Yıllar boyunca zaman aktı, günler geçti, yüzler değişti. Ama onun içindeki an hiç eskimedi. Sanki kalbinde bir fotoğraf donmuştu: Adamın gözleri, gülüşü, ama hep yarım kalmış haliyle. Kadın biliyordu; bazı sevgiler konuşmazdı, ama asla bitmezdi. Bazı insanlar uzaklaşırdı, ama kalpte hep yaşardı. Onun için özlem, bir tamamlanma arzusu değil; kırılmadan, eksilmeden, yarım kalmadan “bir gün” olma umuduydu. Ve o kadın, istasyonda hâlâ beklemekteydi...