Sevgi Yoksulu Çocuklara Dair

Kasım başları bir Salı
öldürüldüm dün gece
kimsem yoktu haber verecek
adım unutuluştu

bir öncesi var ölümümün
dillenmeyen bir hikayesi

ben çok önceleri öldürülmüştüm
onikim miydi yoksa onüçüm mü
kanatılırken en çocuk yerlerim
anımsadığım bir şiir vardı
“bir daha hangi ana doğurur bizi”
ellerim intihar etmişti ilkin
ardı sıra gözlerim
sözleri şiirlere bıraktım
dinlemediniz

Ben zaten öldürülmüştüm onsekizimde de
mezardaydım ya bilmezdiniz
kuruydu toprağım
basamaktım gelip geçenlere
her basanla az daha gömülürdüm
suskundum
kendi seçimim değildi suskunluğum
susturulmuştum
iki teli koparılmış tek telli sazdım
göremediniz

Ben öldürülmüştüm otuzumda da
yürüyüp giden babamın ardından bakarken
tamamlanmıştı zamanım
ve bitirmiştim ölüme ayak diremeleri
yüreğim intihar etmişti o yaz
kansızdı yüreğimin intiharı
hissetmediniz

Vur emri çıkarmıştınız hakkımda
çığlıktım duyulmayan
ve önce çığlığım yuvarlandı uçurumdan
sonra düşlerim ardı sıra
karışıp yağmur sularına
aktım gittim
fark etmediniz

Daha önceydi yolculuk ya
sevda kesmişti önümü
içimdeki arsız kuşlar
bir şiir yazdırmıştı ellerime
gözlerinde menekşe saklı kadın için
geç kalan aşkın ağlayan geliniydi
sevgi yoksulu çocuklar içindi şarkımız
saklamak istemiştim gözlerini dünyadan
ve karanlık girdi aramıza, sessizlik
söylenememiş ne varsa
söylemek istemiştim sevgiden yana
gitmeden önce
istemediniz

keşke uyanmasaydım dedim çok sabah
ve uyanmadım
terk ettim şehrinizi
kasım başları bir salı