Sevgi ve İnsan Şiiri - Seyit İyidoğan

Bu gün ayrılık günü, sessiz hüzün içinde gönlüm
Sanki bir sonbahar sabahı, gazel döküyor gönlüm
Ipıssız bir çöl ortasında, dalsız, budaksız ağaç
Farksızım inanmıyorsan, gönül kapılarımı çal aç.

Sevgi olmayan bir kalp, yıkılmış harabedir
Kuş uçmaz, kervan geçmez, bozulmuş viranedir
Böyle tüten ocaklar binde tek bir hanedir
Gönül Sevgi, sevgi gönül diye atan bir mabude’ dir.

Sevgi gönülden kopmuş, deryalar gibi sonsuz
İnsanlar yaşayamaz inan billahi onsuz
Şahin girmiş yuvasına bozulmuş
Sevgiye susayan kalbi, andırır o kuş.

Kul Seyidim sevgi yaşamın neşesidir.
Sımsıkı sarıl ona, o hayat busesidir.
İnsan bir İlkbahar mevsimi, Sevgi de meyvesidir.
Kalbin ücra köşelerinde atan sevgi sesidir.