Sevmek veya sevilmek, insanoğlunun en büyük günahlarından biridir. Egomuzu tatmin eden, bizi olduğumuzdan büyük gösteren bir varlık yapmaktadır. Sanki ben bu dağları yarattım havalarına sokan, eksik veya olumsuz bir şeyi görmezden gelmek gibi yanlış ve kötü yönleri saptırmaya çalışır. Öyle duruma gelir ki egomuzu bir yana bıraktığımızda, arkamıza dönüp baktığımızda; evet bu yaptığım veya katlandığım şeyler çok absürd üstüne bu durumları katlanmamak için daha da söz versek dahi aynı şeyler tekrar ediyordur. Nitche'nin sonsuz dönüş konsepti gibi.
İnsan lanetlenmiş olarak doğmuştur. Bütün kötü özellikleri taşırken aynı zamanda kutsal duygular veya erdemler olarak saydığı birçok doğrular uydurmuştur. Evet insan egoist, sadist ve anlamı bulamayacak kadar bozulmuştur. İşte bu egolarımızı tatmin etmek, mutlu olmak için sevgi, aşk ve mutluluk gibi kavramların arkasına saklanırız. Efsanelerde, destanlarda ve erdemli saydığımız bütün insanlar bu gibi egolardan kurtulmuştur. Çünkü bu yarattığımız gerçeklik gösterir ki bizim birer mahluk, güçsüz ve aciz olduğumuzu kanıtlar. Yüceltiğimiz insanlar gibi olmak isteriz. Deneyebiliriz ama sadece elimizden denemek gibi zaman çalıcı eylem gelir.
Aşk, birine sahip olma ve onunla cinsellik yaşamak gibi en basit arzuları tatmin etmek için geliştirdiğimiz bir konsept. Yani en kutsal duygularımızın altında bile bu gibi çaresizlik, güç hırsı veya tatmin olmak vardır.
Bu yazının amacı; Bizler öyle tarif edildiği gibi muhteşem varlıklar değil sadece kendine fayda sağlamaya çalışan insanlarızdır. Eğer bu çaresizliğimizi örtmeye çalışanlar, hatalarımızı gömerek, çaresizliğimizi gölgede bırakmaktadırlar. İnsan eksiktir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta