Sevgi Sefaleti 3 Şiiri - Mehmetcemre Çetin

VEDA ETMELİYDİN..

ne yaptımsa olmadı sevgilim,tutkuların yüreksiz etti beni
bu eksik yaşamaklar bitti diye sevinirken /
sen yüreğime girdiğinden beri
oturup, bunca yıl işlemediğim gergefime /
yüzünü çizerken alın damarlarım çatlarcasına
ellerime tutuşturduğun mendil ile giden kara trenlere sevdalattın beni
gidişin dönümüne değildi, oysa veda etmeliydin /
bana olmasa da veda edeceğin bişeylerin olmalıydı
bense gözlerimi serdim yollarına / ardından ellerimi hep yeşil yaktım
hesabına vurdum yüreğimi tüm gidişlerin, bitişlerin, susturamadım
payıma düşen iki dirhem ümidi harcadım durdum /
tutumlu olmayı öğrenen çocuklar gibi
ve bitmedi acılarım,fırtınaları yüreğimin,kıyılarına vuramadım
yaşamın dört işleminden biri kaldı usumda şimdi /
eksiltip duruyorum birşeyleri habire
birgün ümitlerimde bitecek diye korkuyorum /
bu negatife çalan ümitlerim
resimlerine bakmaktan eskiyen gözlerimi kaale almıyorum,titreyen ellerimi
artık içimde bir ağrı damarlarımda akmayan bir sen ve/
hafif bir korku alazlıyor yüzümü
yaşam beni beklemekten yoruldu sanki
usul usul bir gidişi duyar gibiyim,seninkine benzemeyen
kaç zamandır ne leylekler göründü göğümde ne kelebeklerle bir olup ağladım

HÜZNÜN ÇİÇEĞİ..

bugün seni unutuyorum,tüm inadına rağmen gidemiyorsun benden
bir sokak dilencisinin avuçlarına döküyorum,senden arta kalan tortularımı
külhanbeylerini öpüyorum itinalı cümlelerle
geceden sakladığım yıldızları salıveriyorum göğünüze bir öğle üzeri
şimdi en duyarlı yerimde senden soğuk bir bıçak taşıyorum
birşeylerin sonuna gelmişliğini duyuyorum,belki bu beklentinin de sonundayım
bir çocuk yamaçlara yaslanıp ağlıyor kuşlarla bir
yaşamın eskimiş bir yerine yama vuruyor hüznün çiçeği anneler
kahırlı bir akşam daha gelip çöküyor içime,senin yanıbaşına oturuyor
ikiniz bir olup içimi harmanlıyorsunuz,alıp başımı gidiyorum,içimde yine siz

HERŞEYE RAĞMEN..

yaşanmış bir ömürdü kime sorsalar yaşanmış bir ömür /
yada bir ömrün yaşanmış yarısı
diğer yarısında bitimsiz acılar,yalnızlığım,bir dostun mektuplarında biriken kahır
herşeye rağmen yaşamak güzel demek geliyor içimden /
Rabbim yaşamak güzel
parklara sığınıyorum çocuklarla dolu lunaparklara /
çocukluğumu yaşayan çocuklara
otel odalarında bir başına yaşamak zor yine de /
sıcak bir yuvanın tütsülerini arıyorum
sonbaharda düşüşlerini seyrederken yaprakların /
ince eksik bir ağrı yürüyor içime
herşeye rağmen mutlu olabilen sevgililer için mutlanıyor /
yapraklara özdeş gençliğime burkuluyorum

birgün dönmeyecekse de ne annem ne sevgilim ne de giden dostlar
hele sevgilim öğrenemeyecekse hiç, içli insanlar gibi bakmayı
varsın biteviye yağsın gözlerimdeki bu yağmur
ağlamak en güzel yanıdır yaşamın