Sevgi Sefaleti 1 Şiiri - Mehmetcemre Çetin

BUZ KALIBI GECELER

hüzne paraflanmış geceler büyüttü beni
herbiri için sabahları tesbih ettiğim
acılardan seçilmiş oyuncaklar anımsarım çocukluğumdan
böyle tütünüm de yoktu bolca göğüs geçirdiğim
sende yoktun,hem kaldırımlara sözüm de geçmiyordu
o buz kalıbı geceler bugün gibi içimde
avuçiçi kadar aklımla izbe yerlere gizlenip ağladığım
ve beher mayısların ikinci pazar günü el öpen çocuklara inat
parmaklarımı kırarcasına sıkılı yumruklarım soğukluğa...

BİR DEMET UNUTMA BENİ

anlatırlar
pazartesiye bulanmış kırmızı bir haziran sabahı
annemin ardına düşmüş gözyaşlarını babamın
kundağı yeni öğrenmiş bir bebe nasılda konulmuş o karyolaya
ve kara gözlerinde kara elemler taşıyan ak bir kadın
ilk seslerimi-son sözlerimi- duymak için mi susmuştu ebediyyen
yaşama ilk sunum görmeyi bilmeyen çocuksu gözlerimin şaşkınlığı
giden anama mı yağıyordu bu yağmur gelen el kadar bana mı

anlatırlar
yüz yirmi haneli bir köyde yüz yirmi anneli bir çocukmuşum
yüz yirmi kadın sütü için hergün acıyan ağzım
ve bende çığ gibi büyüyen sevgi sefaleti
sonrası kirpiklerim hep
dağlardan en ürkek ceylanları biriktiren kirpiklerim
papatyaları severdim bir de bilmezlerdi
onların anlatamadığı birşeylerim olmuştu,tanrım
ilk saklılarımı nasıl da severdim

ilkgençliğim
karanlık yılların ardından seçilmiş ırak bir ışığın heyecanı
birbaşılığıma ilk katkım,ergen aşkım,bir demet unutma beni
saçlarımın farkına vardığım gün aldığım tarak,cep aynam
derken sonbahar,onbeşimde mendillere kurulanması gözlerimin
küçük hüsranım,büyük yalnızlığım
ve tüm bu masalımsı kabuslarla uzayan gecelerim yedeğimde işte