Sevgi Kırıntısı Şiiri - Murat Akbaş

Hiç sokakta...
Yürürken;
Sanki ip üstünde...
Yürüyormuş gibi...
Ellerini açıp...
Dengede kalmaya çalışmak...
Ve düştüğün zaman..
Uçurumlara düşmek...
Hele başkalarının...
Gözlerinde kaybolmak mı?
Ya da kalbinde çiçekler açtı mı?
Mesela kelebekler uçtu mu?
Kuşlara merhaba dedin mi hiç?
Ahh yaşanmamışlıklar...
Ve gözlerde...
Ayrılıklar...
Arayışlar...
Arayışlar evet...
Herkes yalnızlığında...
Yaşıyorlar...
Evet kimse bir adım atmıyor...
Korkuyorlar...
Evet evet güvenmiyorlar...
Emek harcamıyorlar...
Ve en önemlisi...
Herşeyin başı olan...
Sevgiyi unuttuk...
Aslında herşey...
Bir sevgi ile başlamıştı...
Tanrı'dan bir armağan...
Ya da bir ceza...
Kimilerine göre...
Ama herşey...
Hazıra konmak...
Kolaya kaçmak..
Herşey aklını kullanmamakla...
Başladı...
Ve yanlış kararlar...
Yanlış umutlar...
Hüsranlar..
Ağlayışlar...
Sızlamalar...
Ve tabiki isyanlar...
Evet tekrardan...
Başa dönmeler...
İnsanlar artık
Umutlarını harcadılar...
Ve en kötüsü...
İnsanlıktan çıktılar...
Artık kimsenin kimseye..
Eyvallahı yok...
Gözlerdeki öfke nöbetleri...
Dokunsan patlayacaklar...
Aslında ufak bir sevgi kırıntısı...
Ufak bir emekti doğruya giden...
Ya da narin bir saygıydı çözen...
İşte o zaman...
Ne cennetler açacak onları...
Ne cennetler biliyor musun?
Ama insanlar bile bile...
Cehenneme mahkum olmaya koşuyorlar...
İnsanlar bile bile ...
Cehenneme koşmaya mahkumlar...