Sevgi Kayası Şiiri - Alper Küçükdurmaz

Sevgi kayası
İki gönül bir sevgi arası
Aşıklar tırmanırlar yokuşu
Sevgi kayasında alırlar soluğu

Bir zaman tek başıma
Yürürdüm yalnız yokuşu
Varınca sevgi kayasına
Dinlenirdim bir süre üzerinde
Yanındaki tek ağacın gölgesinde

Dalardım serin rüzgarda
Pembe hayaller dünyasına
Gözlerim, önümdeki vadide
Çok şey istemezdim gelecekten, kendimce

Dileğim yalnız aile kurmak
Onun da dileği bir olmak
Hiç yok zihnimizde unutmak
Eziyet veren ya da inciten olmak

Zaten nasıl olur seven insanın kalbinde
İncitmek yer bulamaz gönlümüzde
Çünkü hayaller mutluluğa kurulu
Bu mayayla kâinat durmuyor mu?

Bir gün yine yürüyorum yokuşta
Ama yalnız değil, yalnız ikimiz
Birlikteyken yorgun değiliz
Yıllar geçse de kaya orada
Sevgi kayamız yokuşun sonunda

İnsan yine yapacağını yapmış
Oradaki tek ağacı kökünden budamış
Budanan yalnız ağaç olsa
Kötü bakışları keşke bize bulaşmasa

İnsan dünyasına hayâlinden bakar
Bakışıyla ya yapar ya da yıkar
Gerçekleşmeyince hayalleri
Bakışları ayaklara çelme takar

Yaptıkları ne fayda sağlar
Sevgisizlik kurumuş kalpte ağlar
Kalbin kuruluğunu bilmeyen insan
Mutluluğa el sallar

Sevgi kayası
İki gönül bir sevgi arası
Aşkımla tırmanırken yokuşu
Sevgi kayamızda alıyoruz soluğu.