Sevgi Ekmeği Şiiri - Burak Bahçe

Yürüyorsun,
Nereye gideceğini bilmeden.
Gidiyorsun,
Hangi yürekte kalacağını hissetmeden.
Ve biraz da ölüyorsun,
Kimin koynuna düşeceğini görmeden.

Dikkatler üzerindeydi oysa,
Böyle kolay düşmezdik hiçbirimiz.
Ne acımasız bu yürünen yollar,
Ne engeller böyle ayırabilirdi her birimizi.

Giden gitmekle kalmaz,
Getirdiklerini de götürür sessizce.
Bir bavul dahi yetmez,
Yüreğine koyarsın yükünü hissetmeksizin.

Acımasız olan yolları seçtim,
Her yürek alışkın olmaz, bilirsin.
Gidiyorsun,
Arkandan geliyorum.
Biraz delirmiş,
Biraz sıyırmış gibiyim.

En başından bilmeliydim,
Bir kelime dahi sevmeyen insanı,
Bir şiirden dört parçayı,
Bir de beni lime lime eden şu insanı,
Bilmeliydim.

Avare birisi gezer durur bomboş.
Bir amaç,
Bir gereç onun için nedir?
Belki bir ekmek,
Belki uzun süreli bir iş.
Oysa ben sıyırmışım,
Avare dahi benden iyi.
Bir sevinmişim,
Görmelisin.

Yarı yolda durmak isteyen bir yolcu,
Seferi değişiyor ansızın yüreğinde,
Yolundan sıyrılıyor.
Uğrunda bir amaç görmemiş,
Zihnindeki sinsi oyunları bir bir geçmiş,
Bir yolcu tanımaktayım şimdi.

Yolcu, yolcu!
Ekmek peşinde gezmekte,
Aş aş diye avazı neredeyse kesilmekte.
Yorgun,
Biraz bitkin olmaya yatkın,
Evsiz gibi sokaklarda dinlenmekte.

Seferciler duyun biz gibilerini.
Yol yakın!
En yakındaki durakta,
Elimizde bir parça ekmek,
Biraz da sevgiye muhtaç,
Oturup beklemekteyiz.

Soğuk bir kış sabahı,
Tren geçmekte.
Bankta oturmuş,
Sefercileri izlemekte.
Biri de gelip yüreğine değmez,
Biri de gelip ekmeğini yemez.
Oysa sevgisiyle ölür insan,
Ya da paylaşamadığı tek ekmeğiyle.